«Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam» J 5,17

„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”. (Rdz 1,1) „A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął”. (Rdz 2,2)

„Biblia nie jest podręcznikiem nauk przyrodniczych ani nie chce nim być. ... Trzeba odróżnić między przedstawiającą formą i przedstawioną treścią. Forma została zaczerpnięta z tego, co było zrozumiałe w ówczesnym czasie, z obrazów, którymi żyli ówcześni ludzie, którymi myśleli i w których się wyrażali”. (J. Ratzinger 1981)

Tysiące lat temu, gdy natchnieni autorzy zapisywali Stary Testament, ludzkość przyjmowała statyczny obraz wszechświata (Koh 1,9: „nic zgoła nowego nie ma pod słońcem”). Obecnie rozwój nauk przyrodniczych przyzwyczaił już nas do tego, że od chwili stworzenia nasz wszechświat ciągle podlega rozwojowi - Boże działanie trwa. Dotyczy to zarówno przemian materii w skali kosmicznej, jak i ewolucji istot żywych. Każdy człowiek zmienia się od chwili swego poczęcia do śmierci.

Nie powinniśmy się dziwić, że trwa ból rodzenia. (Rdz 1,1-31; Rdz 3,14-19, Rz 8; szczególnie Rz 8,22, 1 Kor 11,11-12, Ga 4,19-29, Hbr 6,7-8, Ap 12,1-6).

Święty Jan Paweł II omówił Rz 8,22 w katechezie na Audiencji generalnej 19 sierpnia 1998 roku. Duch Święty jest obecny i działa w stworzeniu i w dziejach zbawienia. Otacza On kosmos Bożą miłością i miłosierdziem i w ten sposób kieruje dzieje ludzkości do ich ostatecznego celu. Świat stworzony nabiera swego prawdziwego znaczenia w człowieku i dla człowieka. Aby Boży plan mógł się urzeczywistnić, człowiek powinien używać swej wolności zgodnie z wolą Bożą oraz przezwyciężyć nieporządek, jaki przez grzech zapanował w jego życiu i w świecie. Tych dwóch przedsięwzięć nie sposób dokonać bez daru Ducha Świętego. Obietnica proroctwa Izajasza (Iz 32, 15-18) wypełnia się w Chrystusie Jezusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Również i wszechświat jest powołany do uczestniczenia, w sposób tajemniczy, lecz realny, w tym nowym życiu, polegającym na budowaniu powszechnego pokoju na drodze sprawiedliwości i miłości. Ożywiane przez obecność Ducha Stworzyciela, stworzenie powołane jest, by stać się «mieszkaniem pokoju» dla całej rodziny ludzkiej. Stworzenie realizuje ten cel za pośrednictwem wolności człowieka, którego Bóg ustanowił jego stróżem. Jeśli człowiek koncentruje się egoistycznie na samym sobie pod wpływem fałszywej koncepcji wolności, nieuchronnie wciąga w tę deprawację również i samo stworzenie. I na odwrót, poprzez dar Ducha Świętego, który Jezus zsyła na nas ze swego boku przebitego na krzyżu, człowiek zdobywa prawdziwą synowską wolność w Synu. Może zatem pojąć prawdziwy sens stworzenia i podjąć odpowiednie działania, by stało się ono «mieszkaniem pokoju». Tylko wtedy, gdy dzięki światłu Ducha Świętego człowiek uznaje się za syna Bożego w Chrystusie i traktuje stworzenie po bratersku, cały kosmos zostaje wyzwolony i odkupiony według Bożego planu.

Święty Jan Paweł II podaje wniosek: Duch Święty jest prawdziwą nadzieją świata.   Nie tylko działa On w sercach ludzi, do których wprowadza zadziwiające uczestnictwo w synowskiej relacji, jaka łączy Jezusa Chrystusa z Ojcem, lecz wywyższa i doskonali ludzkie przedsięwzięcia we wszechświecie.

Ból rodzenia zakończy paruzja. Po paruzji nastąpi wieczny odpoczynek Boga ze zbawionymi ludźmi w niebie (Ap 21,1-5, zniszczenie starego, materialnego świata zlikwiduje stworzony z nim czas). O tę ostatnią chwilę w dziejach Wszechświata, codziennie się modlimy. Tak zawsze modlili się wszyscy chrześcijanie (być może nie zawsze zdając sobie sprawę, co oznacza Twoje Królestwo w modlitwie). Inaczej rozumiemy dziś skalę czasową dni stwarzania, którą Żydzi określili w czasach starożytnych. Kalendarz żydowski zachował do dziś tradycyjną rachubę czasu od momentu stwarzania wg zapisu biblijnego, zgodnego ze starożytnymi poglądami.

Bóg Stwórca JEST ponad wszystkim tym co stworzył, JEST poza materią i poza czasem. Psalm nawiązując do dzieła stwarzania nadmienia, że skala czasu obowiązująca materię a z nią materialnych, śmiertelnych ludzi nie dotyczy przedwiecznego Boga Stwórcy czasu: „Bo tysiąc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął, niby straż nocna”. (Ps 90,4)

Przypomina o tym św. Piotr: „Niech zaś dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy - bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka - ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia”. (2P 3,8-9) „Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których będzie mieszkała sprawiedliwość”, czyli odpoczynku Trójcy z istotami stworzonymi, które przyjęły Jej nieśmiertelny dar zbawienia (2P 3,13).

Święty Bóg Stworzył wszystkich, by podzielić się szczęściem Trójcy. Szczęście jest darem Bożej miłości. Dar musi być dobrowolnie, świadomie przyjęty. Ufam, że wszyscy pragną szczęścia i uzyskawszy pełną świadomość, czym naprawdę jest szczęście, zechcą je przyjąć. Siostra Faustyna napisała: „Dusza będzie potępiona tylko ta, która sama chce, bo Bóg nikogo nie potępia”. (Dz.1452) Żywię nadzieję zbawienia wszystkich.