Największy Cud trwa nieustannie w Kościele
Ma miejsce jednocześnie na wielu ołtarzach w całym świecie
Bóg przemienia chleb i wino w swe Ciało i Krew
abyśmy mogli uzdrowić nasze dusze Jego Ciałem
Trwa w nas upodabniając nas wtedy do Siebie

Tak rzadko o tym pamiętamy, choć często szukamy różnych innych cudów, czasem tylko tzw. „cudów” po całym świecie, zamiast jak najczęściej korzystać z tego największego, bliskiego, który zawsze daje uzdrowienie każdej szczerej duszy oraz gwarantuje życie wieczne z Bogiem!

Tego cudu dla nas pragnął Jezus.  „Chciał, aby Jego śmierć, od samego początku łączona przez Niego ze zmartwychwstaniem – będąc szczytowym momentem Jego zbawczej działalności – była uobecniana w Kościele w Eucharystii.”   (ks. prof. Henryk Witczyk).

Wiele napisano już (Bogu za to wszystko dzięki) o tym prawdziwym „Cudzie nad cudami”, chciałbym, na przekór swej sklerozie, póki jeszcze można, przypomnieć sobie nieco i trochę pogłębić swoją wiarę. Interesuje mnie teraz nadal to co najważniejsze. Często zapominam w pierwszej kolejności właśnie akurat to, choć znam przyczynę takiej kolejności i dlatego usilniej przypominać sobie to, co najistotniejsze dla każdego wierzącego.

W 1981 roku kardynał Joseph Ratzinger napisał: „Stworzenie istnieje ze względu na adorację. … Adoracja jest właściwym centrum, poruszającą i porządkującą wewnętrzną siłą; w rytmie gwiazd i w rytmie naszego życia. Rytm naszego życia jest właściwy, jeśli jest przeniknięty adoracją“.

Uważam, że najlepszą formą adoracji jest uwielbienie Boga, po godnym przyjęciu Jego Ciała. Wbrew pozorom, nawet niezawinione cierpienia mogą sprzyjać naszej godności. Uważam, że zbyt słabo dotąd to wyeksponowałem. Dlatego ponownie rozważam, jaki jest cel wszelkiego cierpienia.