Mesjasz został odrzucony i skazany przez obłudników, to zło Bóg zmienił w dobro

Z powodu pychy (pycha zanim Bóg stworzył ludzi spowodowała już upadek szatana) faryzeusze pogardzili Mesjaszem. Pysznie za sprawiedliwych uważali siebie a Boga - Mesjasza - Jezusa za grzesznika! Świadomie „szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi“ (Mt 26,59-60). Faryzeusze razem z saduceuszami w Sanhedrynie skazali Jezusa za bluźnierstwo, ale Piłatowi wydali Go na śmierć pod dwulicowym, niezgodnym z ósmym przykazaniem, pozorem Jego buntu przeciw cesarzowi, co podkreśla ich obłudę i nieprzestrzeganie Prawa. Przymusili Piłata, by niewinnego Jezusa ukrzyżował.

Dobrego Boga Jezusa, będącego bez najmniejszego grzechu skazano! Wydano dwa prawomocne wyroki śmierci! Sanhedryn, w wieloosobowym składzie, kierowanym przez najwyższego arcykapłana, rzekomo działał zgodnie z prawem żydowskim. Piłat skazał niewinnego Jezusa rzekomo zgodnie z rzymskim prawem karnym. Pomijam nieprawomocne, choć prawidłowo uniewinniające rozstrzygnięcie, wydane przez subiektywny, władczy, sąd Heroda, który korzystając z tej okazji bezlitośnie poniżył swego Boga.

Fałsz oskarżeń i dowodów w procesach przeciw Jezusowi był dla każdego ewidentny. Oskarżyciele i sędziowie należeli elit, członkowie Sanhedrynu należeli do skłóconych elit Izraela (arcykapłani, faryzeusze, saduceusze, uczeni  w Piśmie, itd.), Piłat do elity Rzymu. Skłócone elity były zgodne w jednym: skazać na śmierć swego Boga, dlatego, że w odróżnieniu od nich był niewinny.

Głoszona przez Jezusa zgodna z Torą i ludzką prawdą nauka o konieczności szczerego względem Boga życia, w poszanowaniu jedynej, bo Bożej Prawdy, poprawy, miłosierdzia względem bliźnich, szacunku dla wszystkich ludzi zwłaszcza ubogich, wyrzeczenia się grzechów, zwłaszcza pychy, gromadzenia bogactw, poważnie osłabiała ich autorytet potrzebny do dalszego sprawowania władzy moralnej, religijnej oraz cywilnej nad całym narodem żydowskim również tym rozproszonym po całym znanym ówcześnie świecie.

Domagając się od Piłata wyroku śmierci radykalnie zmienili podstawy swych fałszywych oskarżeń (z bluźnierstwa na bunt przeciw cesarzowi rzymskiemu). Szantażem przymusili Piłata do wydania wyroku, który nie był zgodny z żadnym prawem, gdyż oparty na fałszywym, niedorzecznym materiale dowodowym.

Wyrok śmierci nie był zgodny z racjonalną oceną (sprawującego władzę sędziego dla Judei) prefekta Piłata słusznie odrzucającego rzekomą winę Jezusa. Nie widząc żadnej winy, ugiął się wobec szantażu i jednak skazał niewinnego na najgorszy w tych czasach rodzaj śmierci!

Najwyższy z możliwych w owych czasach wyrok śmierci przez ukrzyżowanie z pełnią okrucieństwa na Jezusie - Sprawiedliwym Bogu wykonano. Więc i dzisiaj bywają wyroki niesłuszne. Nie należy się temu dziwić, bo Jezus trzykrotnie szatana nazwał władcą tego świata.

Ograniczę się poniżej do jednego, w miarę krótkiego fragmentu, cytującego Katechizm Kościoła Katolickiego (choć wiele miejsc w Katechizmie mówi o pysze saduceuszy oraz faryzeuszy):

III. Jezus i wiara Izraela w Boga Jedynego i Zbawiciela

587 O ile Prawo i Świątynia Jerozolimska mogły być dla władz religijnych Izraela okazją do sprzeciwu wobec Jezusa, to prawdziwym kamieniem obrazy była dla nich rola Jezusa w odpuszczaniu grzechów, będącym w sensie ścisłym dziełem Bożym.

588 Jezus gorszył faryzeuszów spożywaniem posiłków z celnikami i grzesznikami, których traktował z taką samą życzliwością. Przeciw tym, którzy ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili (Łk 18,9), Jezus stwierdził: Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników (Łk 5,32). Posunął się jeszcze dalej, mówiąc do faryzeuszów, że - ponieważ grzech jest powszechny - ci, którzy sądzą, że nie potrzebują zbawienia, są zaślepieni sami w sobie.

589 Jezus gorszył przede wszystkim przez to, że utożsamił swoje miłosierne postępowanie wobec grzeszników z postawą samego Boga wobec nich. Dał nawet do zrozumienia, że zasiadając do stołu z grzesznikami, dopuszcza ich do uczty mesjańskiej. Najbardziej jednak Jezus poruszył władze religijne Izraela, gdy odpuszczał grzechy. Rzeczywiście, stwierdzają one z niepokojem: Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga? (Mk 2,7). Odpuszczając grzechy, Jezus albo bluźnił, ponieważ jako człowiek czynił się równym Bogu, albo mówił prawdę, a Jego Osoba uobecniała i objawiała imię Boże.

590 Jedynie Boska tożsamość Osoby Jezusa może usprawiedliwić także Jego absolutne wymaganie: Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie (Mt 12,30), a także Jego słowa, że w Nim jest coś więcej niż Jonasz… coś więcej niż Salomon (Mt 12,41-42), coś większego niż Świątynia (Mt 12,6); gdy przypomina w odniesieniu do siebie, że Dawid nazwał Mesjasza swoim Panem, i gdy stwierdza: Zanim Abraham stał się, Ja Jestem (J 8,58), a nawet: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30).

591 Jezus domagał się od władz religijnych w Jerozolimie wiary w Niego ze względu na dzieła Ojca, jakie wypełnia. Taki akt wiary musiał jednak przejść przez tajemniczą śmierć sobie, by się powtórnie narodzić (J 3,7) dzięki łasce Bożej. Takie wymaganie nawrócenia wobec zdumiewającego wypełnienia się obietnic pozwala zrozumieć tragiczną pogardę Sanhedrynu, który uznawał, że Jezus zasługiwał na śmierć jako bluźnierca. Jego członkowie działali w ten sposób zarówno przez niewiedzę, jak i przez zatwardziałość (Mk 3,5; Rz 11,25) niewiary (Rz 11,20).

W skrócie

592 Jezus nie zniósł Prawa danego na Synaju, ale je wypełnił tak doskonale, że objawił jego ostateczny sens i wynagrodził popełnione przeciw niemu wykroczenia.

593 Jezus czcił Świątynię, przybywając do niej jako pielgrzym na święta żydowskie, oraz umiłował zazdrosną miłością to mieszkanie Boga wśród ludzi. Świątynia jest figurą Jego misterium. Jeśli Jezus ogłasza jej zburzenie, to ukazuje w ten sposób swoje własne wydanie na śmierć i wejście historii zbawienia w nową epokę, w której Jego Ciało będzie ostateczną Świątynią.

594 Jezus dokonywał czynów, jak na przykład odpuszczenie grzechów, które potwierdzały, że jest Bogiem Zbawicielem. Niektórzy Żydzi, nie uznając Boga, który stał się człowiekiem, widzieli w Nim człowieka uważającego siebie za Boga (J 10,33) i osądzili Go jako bluźniercę.