|
26,1 Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów, rzekł do swoich uczniów:
[Mate 7,28; Mate 11,1; Mate 13,53; Mate 20,1;]
26,2 Wiecie, że po dwóch dniach jest Pascha, i Syn Człowieczy będzie wydany na ukrzyżowanie.
[Mate 20,18;]
26,3 Wówczas to zebrali się arcykapłani i starsi ludu w pałacu najwyższego kapłana, imieniem Kajfasz,
26,4 i odbyli naradę, żeby Jezusa podstępnie pochwycić i zabić.
26,5 Lecz mówili: Tylko nie w czasie święta, żeby wzburzenie nie powstało wśród ludu.
26,6 Gdy Jezus przebywał w Betanii, w domu Szymona Trędowatego,
26,7 podeszła do Niego kobieta z alabastrowym flakonikiem drogiego olejku i wylała Mu olejek na głowę, gdy spoczywał przy stole.
26,8 Widząc to, uczniowie oburzali się, mówiąc: Na co takie marnotrawstwo?
26,9 Przecież można było drogo to sprzedać i rozdać ubogim.
26,10 Lecz Jezus zauważył to i rzekł do nich: Czemu sprawiacie przykrość tej kobiecie? Dobry uczynek spełniła względem Mnie.
[Łuka 11,7;]
26,11 Albowiem zawsze ubogich macie u siebie, lecz Mnie nie zawsze macie.
[Powt 15,11;]
26,12 Wylewając ten olejek na moje ciało, na mój pogrzeb to uczyniła.
26,13 Zaprawdę, powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła.
26,14 Wtedy jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów
26,15 i rzekł: Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników.
[Jana 11,57; Zach 11,12;]
26,16 Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.
[1Tym 6,9;]
26,17 W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?
[Wyjś 12,18;]
26,18 On odrzekł: Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami.
[Mate 21,3;]
26,19 Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.
26,20 Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu <uczniami>.
26,21 A gdy jedli, rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi.
26,22 Bardzo tym zasmuceni zaczęli pytać jeden przez drugiego: Chyba nie ja, Panie?
26,23 On zaś odpowiedział: Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi.
26,24 Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził.
26,25 Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: Czy nie ja, Rabbi? Odpowiedział mu: Tak jest, ty.
26,26 A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.
[Mate 14,19; 1Kor 11,23;]
26,27 Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy,
26,28 bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów.
[Wyjś 24,8; Jere 31,31; Zach 9,11;]
26,29 Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego.
26,30 Po odśpiewaniu hymnu wyszli ku Górze Oliwnej.
[Psal 113,1; Łuka 22,39; Jana 18,1;]
26,31 Wówczas Jezus rzekł do nich: Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: Uderzę pasterza, a rozproszą się owce stada.
[Zach 13,7; Jana 16,32;]
26,32 Lecz gdy powstanę, uprzedzę was do Galilei.
[Mate 28,7;]
26,33 Odpowiedział Mu Piotr: Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię.
26,34 Jezus mu rzekł: Zaprawdę, powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz.
[Jana 13,38;]
26,35 Na to Piotr: Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie. Podobnie zapewniali wszyscy uczniowie.
[Mate 26,56;]
26,36 Wtedy przyszedł Jezus z nimi do ogrodu, zwanego Getsemani, i rzekł do uczniów: Usiądzcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił.
26,37 Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę.
[Hebr 5,7;]
26,38 Wtedy rzekł do nich: Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną!
[Psal 43,5; Jana 12,27;]
26,39 I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty.
[Jana 18,11; Hebr 5,8;]
26,40 Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną?
26,41 Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe.
[Hebr 2,14; Hebr 4,15;]
26,42 Powtórnie odszedł i tak się modlił: Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!
26,43 Potem przyszedł i znów zastał ich śpiących, bo oczy ich były senne.
26,44 Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się po raz trzeci, powtarzając te same słowa.
[2Kor 12,8;]
26,45 Potem wrócił do uczniów i rzekł do nich: Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników.
26,46 Wstańcie, chodźmy! Oto blisko jest mój zdrajca.
[Jana 14,31;]
26,47 Gdy On jeszcze mówił, oto nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim wielka zgraja z mieczami i kijami, od arcykapłanów i starszych ludu.
26,48 Zdrajca zaś dał im taki znak: Ten, którego pocałuję, to On; Jego pochwyćcie!
26,49 Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc: Witaj Rabbi! i pocałował Go.
26,50 A Jezus rzekł do niego: Przyjacielu, po coś przyszedł? Wtedy podeszli, rzucili się na Jezusa i pochwycili Go.
26,51 A oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnął rękę, dobył miecza i ugodziwszy sługę najwyższego kapłana odciął mu ucho.
26,52 Wtedy Jezus rzekł do niego: Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną.
[Rodz 9,6; Apok 13,10;]
26,53 Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów?
[Joel 3,11;]
26,54 Jakże więc spełnią się Pisma, że tak się stać musi?
26,55 W owej chwili Jezus rzekł do tłumów: Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę, żeby Mnie pojmać. Codziennie zasiadałem w świątyni i nauczałem, a nie pochwyciliście Mnie.
26,56 Lecz stało się to wszystko, żeby się wypełniły Pisma proroków. Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli.
[Mate 26,31;]
26,57 Ci zaś, którzy pochwycili Jezusa, zaprowadzili Go do najwyższego kapłana, Kajfasza, gdzie zebrali się uczeni w Piśmie i starsi.
26,58 A Piotr szedł za Nim z daleka, aż do pałacu najwyższego kapłana. Wszedł tam na dziedziniec i usiadł między służbą, aby widzieć, jaki będzie wynik.
26,59 Tymczasem arcykapłani i cała Wysoka Rada szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić.
26,60 Lecz nie znaleźli, jakkolwiek występowało wielu fałszywych świadków. W końcu stanęli dwaj
26,61 i zeznali: On powiedział: Mogę zburzyć przybytek Boży i w ciągu trzech dni go odbudować.
[Jana 2,19;]
26,62 Wtedy powstał najwyższy kapłan i rzekł do Niego: Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciwko Tobie?
26,63 Lecz Jezus milczał. A najwyższy kapłan rzekł do Niego: Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?
[Mate 27,12;]
26,64 Jezus mu odpowiedział: Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego, i nadchodzącego na obłokach niebieskich.
Psal 110,1; Mate 16,27; Mate 24,30; Dani 7,13;
26,65 Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: Zbluźnił. Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo.
Mate 9,3; Jana 10,33;
26,66 Co wam się zdaje? Oni odpowiedzieli: Winien jest śmierci.
Jana 19,7; Kapł 24,16;
26,67 Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go
Izaj 50,6;
26,68 i szydzili: Prorokuj nam, Mesjaszu, kto Cię uderzył?
26,69 Piotr zaś siedział zewnątrz na dziedzińcu. Podeszła do niego jedna służąca i rzekła: I ty byłeś z Galilejczykiem Jezusem.
26,70 Lecz on zaprzeczył temu wobec wszystkich i rzekł: Nie wiem, co mówisz.
26,71 A gdy wyszedł ku bramie, zauważyła go inna i rzekła do tych, co tam byli: Ten był z Jezusem Nazarejczykiem.
26,72 I znowu zaprzeczył pod przysięgą: Nie znam tego człowieka.
26,73 Po chwili ci, którzy tam stali, zbliżyli się i rzekli do Piotra: Na pewno i ty jesteś jednym z nich, bo i twoja mowa cię zdradza.
26,74 Wtedy począł się zaklinać i przysięgać: Nie znam tego Człowieka. I w tej chwili kogut zapiał.
26,75 Wspomniał Piotr na słowo Jezusa, który mu powiedział: Zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz. Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.
Mate 26,34;
27,1 A gdy nastał ranek, wszyscy arcykapłani i starsi ludu powzięli uchwałę przeciw Jezusowi, żeby Go zgładzić.
27,2 Związawszy Go zaprowadzili i wydali w ręce namiestnika <Poncjusza> Piłata.
27,3 Wtedy Judasz, który Go wydał, widząc, że Go skazano, opamiętał się, zwrócił trzydzieści srebrników arcykapłanom i starszym
Mate 26,15;
27,4 i rzekł: Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną. Lecz oni odparli: Co nas to obchodzi? To twoje sprawa.
27,5 Rzuciwszy srebrniki ku przybytkowi, oddalił się, potem poszedł i powiesił się.
Dzie 1,18; 2Sam 17,23;
27,6 Arcykapłani zaś wzięli srebrniki i orzekli: Nie wolno kłaść ich do skarbca świątyni, bo są zapłatą za krew.
Mark 12,41;
27,7 Po odbyciu narady kupili za nie Pole Garncarza, na grzebanie cudzoziemców.
27,8 Dlatego pole to aż po dziś dzień nosi nazwę Pole Krwi.
Dzie 1,19;
27,9 Wtedy spełniło się to, co powiedział prorok Jeremiasz: Wzięli trzydzieści srebrników, zapłatę za Tego, którego oszacowali synowie Izraela.
Zach 11,12; Jere 32,6;
27,10 I dali je za Pole Garncarza, jak mi Pan rozkazał.
27,11 Jezusa zaś stawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał Mu pytanie: Czy Ty jesteś królem żydowskim? Jezus odpowiedział: Tak, Ja nim jestem.
27,12 A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał.
Mate 26,63; Izaj 53,7;
27,13 Wtedy zapytał Go Piłat: Nie słyszysz, jak wiele zeznają przeciw Tobie?
27,14 On jednak nie odpowiedział mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił.
Jana 19,9;
27,15 A był zwyczaj, że na każde święto namiestnik uwalniał jednego więźnia, którego chcieli.
27,16 Trzymano zaś wtedy znacznego więźnia, imieniem Barabasz.
27,17 Gdy się więc zebrali, spytał ich Piłat: Którego chcecie, żebym wam uwolnił, Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem?
27,18 Wiedział bowiem, że przez zawiść Go wydali.
Jana 11,47; Jana 12,19;
27,19 A gdy on odbywał przewód sądowy, żona jego przysłała mu ostrzeżenie: Nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie wiele nacierpiałam się z Jego powodu.
27,20 Tymczasem arcykapłani i starsi namówili tłumy, żeby prosiły o Barabasza, a domagały się śmierci Jezusa.
27,21 Pytał ich namiestnik: Którego z tych dwóch chcecie, żebym wam uwolnił? Odpowiedzieli: Barabasza.
27,22 Rzekł do nich Piłat: Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem? Zawołali wszyscy: Na krzyż z Nim!
27,23 Namiestnik odpowiedział: Cóż właściwie złego uczynił? Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: Na krzyż z Nim!
27,24 Piłat widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył ręce wobec tłumu, mówiąc: Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz.
Powt 21,6;
27,25 A cały lud zawołał: Krew Jego na nas i na dzieci nasze.
Dzie 5,28;
27,26 Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.
27,27 Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę.
27,28 Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny.
27,29 Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: Witaj, królu żydowski!
27,30 Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie.
Izaj 50,6;
27,31 A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie.
27,32 Wychodząc spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jego.
27,33 Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejscem Czaszki,
27,34 dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić.
Psal 69,21;
27,35 Gdy Go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy.
Psal 22,19;
27,36 I siedząc, tam Go pilnowali.
27,37 A nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: To jest Jezus, Król żydowski.
27,38 Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie.
Izaj 53,12;
27,39 Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami,
Psal 22,9; Psal 22,7; Psal 109,25;
27,40 mówiąc: Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża.
Mate 26,61; Jana 2,19;
27,41 Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali:
27,42 Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego.
27,43 Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym.
Psal 22,8;
27,44 Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani.
27,45 Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię, aż do godziny dziewiątej.
27,46 Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eli, Eli, lema sabachthani? to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?
Psal 22,2;
27,47 Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: On Eliasza woła.
27,48 Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, napełnił ją octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić.
Psal 69,31;
27,49 Lecz inni mówili: Poczekaj! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić.
27,50 A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha.
27,51 A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać.
Wyjś 26,31; Hebr 10,19;
27,52 Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało.
27,53 I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do Miasta Świętego i ukazali się wielu.
Dzie 26,23; Dani 12,2;
27,54 Setnik zaś i jego ludzie, którzy odbywali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili: Prawdziwie, Ten był Synem Bożym.
27,55 Było tam również wiele niewiast, które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu.
Łuka 8,2; Łuka 8,3;
27,56 Między nimi były: Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Józefa, oraz matka synów Zebedeusza.
Mate 20,20;
27,57 Pod wieczór przyszedł zamożny człowiek z Arymatei, imieniem Józef, który też był uczniem Jezusa.
Wyjś 34,25;
27,58 On udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Wówczas Piłat kazał je wydać.
27,59 Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno
27,60 i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale. Przed wejściem do grobu zatoczył duży kamień i odszedł.
Izaj 53,9;
27,61 Lecz Maria Magdalena i druga Maria pozostały tam, siedząc naprzeciw grobu.
27,62 Nazajutrz, to znaczy po dniu Przygotowania, zebrali się arcykapłani i faryzeusze u Piłata
27,63 i oznajmili: Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: Po trzech dniach powstanę.
Mate 27,40; Mate 12,40;
27,64 Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze.
27,65 Rzekł im Piłat: Macie straż: idźcie, zabezpieczcie grób, jak umiecie.
27,66 Oni poszli i zabezpieczyli grób opieczętowując kamień i stawiając straż.
Dani 6,17;
28,1 Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób.
28,2 A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim.
28,3 Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg.
Mate 17,2; Dzie 1,10;
28,4 Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby umarli.
28,5 Anioł zaś przemówił do niewiast: Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego.
28,6 Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak powiedział. Chodźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał.
Mate 12,40; Mate 16,21; Mate 17,23; Mate 20,19; Dzie 2,36;
28,7 A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie. Oto, co wam powiedziałem.
Mate 26,32;
28,8 Pośpiesznie więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom.
28,9 A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: Witajcie. One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon.
28,10 A Jezus rzekł do nich: Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą.
Hebr 2,11; Rodz 45,4; Rodz 50,19;
28,11 Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło.
28,12 Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy
28,13 i rzekli: Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali.
[Mate 27,64;]
28,14 A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu.
28,15 Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między Żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.
28,16 Jedenastu zaś uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił.
[Mate 28,7;]
28,17 A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili.
28,18 Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.
[Mate 11,27; Efez 1,20; Efez 1,21; Efez 1,22; Dani 7,14;]
28,19 Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
[Mark 16,15;]
28,20 Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.
[Mate 18,20; Jana 14,23;]
|
14,1 Za dwa dni była Pascha i Święto Przaśników. Arcykapłani i uczeni w Piśmie szukali sposobu, jak by Jezusa podstępnie ująć i zabić.
14,2 Lecz mówili: Tylko nie w czasie święta, by nie było wzburzenia między ludem.
14,3 A gdy Jezus był w Betanii, w domu Szymona Trędowatego, i siedział za stołem, przyszła kobieta z alabastrowym flakonikiem prawdziwego olejku nardowego, bardzo drogiego. Rozbiła flakonik i wylała Mu olejek na głowę.
[Łuka 7,36; Mate 26,6; Jana 12,1;]
14,4 A niektórzy oburzyli się, mówiąc między sobą: Po co to marnowanie olejku?
14,5 Wszak można było olejek ten sprzedać drożej niż za trzysta denarów i rozdać ubogim. I przeciw niej szemrali.
14,6 Lecz Jezus rzekł: Zostawcie ją; czemu sprawiacie jej przykrość? Dobry uczynek spełniła względem Mnie.
14,7 Bo ubogich zawsze macie u siebie i kiedy zechcecie, możecie im dobrze czynić; lecz Mnie nie zawsze macie.
14,8 Ona uczyniła, co mogła; już naprzód namaściła moje ciało na pogrzeb.
14,9 Zaprawdę, powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła.
14,10 Wtedy Judasz Iskariota, jeden z Dwunastu, poszedł do arcykapłanów, aby im Go wydać.
14,11 Gdy to usłyszeli, ucieszyli się i przyrzekli dać mu pieniądze. Odtąd szukał dogodnej sposobności, jak by Go wydać
14,12 W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę?
14,13 I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: Idźcie do miasta, a spotka się z wami człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim
14,14 i tam, gdzie wejdzie, powiecie gospodarzowi: Nauczyciel pyta: gdzie jest dla Mnie izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?
[Mark 11,3;]
14,15 On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas.
14,16 Uczniowie wybrali się i przyszli do miasta, gdzie znaleźli, tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę.
14,17 Z nastaniem wieczoru przyszedł tam razem z Dwunastoma.
14,18 A gdy zajęli miejsca i jedli, Jezus rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi, ten, który je ze Mną.
[Psal 41,9;]
14,19 Zaczęli się smucić i pytać jeden po drugim: Czyżbym ja?
14,20 On im rzekł: Jeden z Dwunastu, ten, który ze Mną rękę zanurza w misie.
14,21 Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził.
14,22 A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc: Bierzcie, to jest Ciało moje.
[1Kor 11,23; 1Kor 11,24;]
14,23 Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im, i pili z niego wszyscy.
[1Kor 11,25;]
14,24 I rzekł do nich: To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana.
[Wyjś 24,8; Zach 9,11;]
14,25 Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę nowy w królestwie Bożym.
14,26 Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej.
Mate 26,30;
14,27 Wtedy Jezus im rzekł: Wszyscy zwątpicie we Mnie. Jest bowiem napisane: Uderzę pasterza, a rozproszą się owce.
[Zach 13,7;]
14,28 Lecz gdy powstanę, uprzedzę was do Galilei.
[Mark 16,7;]
14,29 Na to rzekł Mu Piotr: Choćby wszyscy zwątpili, ale nie ja!
14,30 Odpowiedział mu Jezus: Zaprawdę, powiadam ci: dzisiaj, tej nocy, zanim kogut dwa razy zapieje, ty trzy razy się Mnie wyprzesz.
[Jana 13,38;]
14,31 Lecz on tym bardziej zapewniał: Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie. I wszyscy tak samo mówili.
[Jana 11,16;]
14,32 A kiedy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, rzekł Jezus do swoich uczniów: Usiądźcie tutaj, Ja tymczasem będę się modlił.
Jana 18,1;
14,33 Wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i począł drżeć, i odczuwać trwogę.
14,34 I rzekł do nich: Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!
Jana 12,27; Psal 43,5;
14,35 I odszedłszy nieco dalej, upadł na ziemię i modlił się, żeby - jeśli to możliwe - ominęła Go ta godzina.
14,36 I mówił: Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty [niech się stanie]!
Mark 10,38;
14,37 Potem wrócił i zastał ich śpiących. Rzekł do Piotra: Szymonie, śpisz? Jednej godziny nie mogłeś czuwać?
14,38 Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe.
14,39 odszedł znowu i modlił się, powtarzając te same słowa.
14,40 Gdy wrócił, zastał ich śpiących, gdyż oczy ich były snem zmorzone, i nie wiedzieli, co Mu odpowiedzieć.
14,41 Gdy przyszedł po raz trzeci, rzekł do nich: Śpicie dalej i odpoczywacie? Dosyć! Przyszła godzina, oto Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników.
14,42 Wstańcie, chodźmy, oto zbliża się mój zdrajca.
Jana 14,31;
14,43 I zaraz, gdy On jeszcze mówił, zjawił się Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim zgraja z mieczami i kijami wysłana przez arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych.
14,44 A zdrajca dał im taki znak: Ten, którego pocałuję, to On; chwyćcie Go i prowadźcie ostrożnie!
14,45 Skoro tylko przyszedł, przystąpił do Jezusa i rzekł: Rabbi!, i pocałował Go.
14,46 Tamci zaś rzucili się na Niego i pochwycili Go.
14,47 A jeden z tych, którzy tam stali, dobył miecza, uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu ucho.
14,48 A Jezus zwrócił się i rzekł do nich: Wyszliście z mieczami i kijami, jak na zbójcę, żeby Mnie pochwycić.
14,49 Codziennie nauczałem u was w świątyni, a nie pojmaliście Mnie. Ale Pisma muszą się wypełnić.
14,50 Wtedy opuścili Go wszyscy i uciekli.
14,51 A pewien młodzieniec szedł za Nim, odziany prześcieradłem na gołym ciele. Chcieli go chwycić,
14,52 lecz on zostawił prześcieradło i nago uciekł od nich.
14,53 A Jezusa zaprowadzili do najwyższego kapłana, u którego zebrali się wszyscy arcykapłani, starsi i uczeni w Piśmie.
14,54 Piotr zaś szedł za Nim z daleka aż na dziedziniec pałacu najwyższego kapłana. Tam siedział między służbą i grzał się przy ogniu.
14,55 Tymczasem arcykapłani i cała Wysoka Rada szukali świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić, lecz nie znaleźli.
14,56 Wielu wprawdzie zeznawało fałszywie przeciwko Niemu, ale świadectwa te nie były zgodne.
14,57 A niektórzy wystąpili i zeznali fałszywie przeciw Niemu:
14,58 Myśmy słyszeli, jak On mówił: Ja zburzę ten przybytek uczyniony ludzką ręką i w ciągu trzech dni zbuduję inny, nie ręką ludzką uczyniony.
Jana 2,19; Jana 4,21; Jana 4,23;
14,59 Lecz i w tym ich świadectwo nie było zgodne.
14,60 Wtedy najwyższy kapłan wystąpił na środek i zapytał Jezusa: Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciw Tobie?
14,61 Lecz On milczał i nic nie odpowiedział. Najwyższy kapłan zapytał Go ponownie: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?
Mark 15,5; Izaj 53,7;
14,62 Jezus odpowiedział: Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi.
Dani 7,13; Psal 110,1;
14,63 Wówczas najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków?
14,64 Słyszeliście bluźnierstwo. Cóż wam się zdaje? Oni zaś wszyscy wydali wyrok, że winien jest śmierci.
Jana 19,7;
14,65 I niektórzy zaczęli pluć na Niego; zakrywali Mu twarz, policzkowali Go i mówili: Prorokuj! Także słudzy bili Go pięściami po twarzy.
14,66 Kiedy Piotr był na dole na dziedzińcu, przyszła jedna ze służących najwyższego kapłana.
14,67 Zobaczywszy Piotra grzejącego się [przy ogniu], przypatrzyła mu się i rzekła: I tyś był z Nazarejczykiem Jezusem.
14,68 Lecz on zaprzeczył temu, mówiąc: Nie wiem i nie rozumiem, co mówisz. I wyszedł na zewnątrz do przedsionka, a kogut zapiał.
14,69 Służąca, widząc go, znowu zaczęła mówić do tych, którzy tam stali: To jest jeden z nich.
14,70 A on ponownie zaprzeczył. Po chwili ci, którzy tam stali, mówili znowu do Piotra: Na pewno jesteś jednym z nich, jesteś także Galilejczykiem.
14,71 Lecz on począł się zaklinać i przysięgać: Nie znam tego człowieka, o którym mówicie.
14,72 I w tej chwili kogut powtórnie zapiał. Wspomniał Piotr na słowa, które mu powiedział Jezus: Pierwej, nim kogut dwa razy zapieje, trzy razy Mnie się wyprzesz. I wybuchnął płaczem.
Mark 14,30;
15,1 Zaraz wczesnym rankiem arcykapłani wraz ze starszymi i uczonymi w Piśmie i cała Wysoka Rada powzięli uchwałę. Kazali Jezusa związanego odprowadzić i wydali Go Piłatowi.
Mate 27,1; Łuka 22,66; Łuka 23,1; Jana 18,28;
15,2 Piłat zapytał Go: Czy Ty jesteś królem żydowskim? Odpowiedział mu: Tak, Ja nim jestem.
15,3 Arcykapłani zaś oskarżali Go o wiele rzeczy.
15,4 Piłat ponownie Go zapytał: Nic nie odpowiadasz? Zważ, o jakie rzeczy Cię oskarżają.
15,5 Lecz Jezus nic już nie odpowiedział, tak że Piłat się dziwił.
Mark 14,61; Izaj 53,7;
15,6 Na każde zaś święto miał zwyczaj uwalniać im jednego więźnia, którego żądali.
15,7 A był tam jeden, zwany Barabaszem, uwięziony z buntownikami, którzy w rozruchu popełnili zabójstwo.
15,8 Tłum przyszedł i zaczął domagać się tego, co zawsze im czynił.
15,9 Piłat im odpowiedział: Jeśli chcecie, uwolnię wam Króla żydowskiego?
15,10 Wiedział bowiem, że arcykapłani wydali Go przez zawiść.
Jana 11,48; Jana 12,19; Mate 21,38;
15,11 Lecz arcykapłani podburzyli tłum, żeby uwolnił im raczej Barabasza.
15,12 Piłat ponownie ich zapytał: Cóż więc mam uczynić z tym, którego nazywacie Królem źydowskim?
15,13 Odpowiedzieli mu krzykiem: Ukrzyżuj Go!
15,14 Piłat odparł: Cóż więc złego uczynił? Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: Ukrzyżuj Go!
15,15 Wtedy Piłat, chcąc zadowolić tłum, uwolnił im Barabasza, Jezusa zaś kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.
15,16 Żołnierze zaprowadzili Go na wewnętrzny dziedziniec, czyli pretorium, i zwołali całą kohortę.
15,17 ubrali Go w purpurę i uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę.
15,18 I zaczęli Go pozdrawiać: Witaj, Królu żydowski!
15,19 Przy tym bili Go trzciną po głowie, pluli na Niego i przyklękając oddawali Mu hołd.
15,20 A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego purpurę i włożyli na Niego własne Jego szaty. Następnie wyprowadzili Go, aby Go ukrzyżować.
15,21 I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracając z pola właśnie przechodził, żeby niósł krzyż Jego.
Rzym 16,13;
15,22 Przyprowadzili Go na miejsce Golgota, to znaczy miejsce Czaszki.
15,23 Tam dawali Mu wino zaprawione mirrą, lecz On nie przyjął.
Psal 69,21;
15,24 Ukrzyżowali Go i rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy, co który miał zabrać.
Psal 22,19; Psal 22,18;
15,25 A była godzina trzecia, gdy go ukrzyżowali.
15,26 Był też napis z podaniem Jego winy, tak ułożony: Król żydowski.
15,27 Razem z Nim ukrzyżowali dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie.
15,28 Tak wypełniło się słowo Pisma: W poczet złoczyńców został zaliczony.
15,29 Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go, potrząsali głowami, mówiąc: Ej, Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz,
Psal 22,9; Psal 109,25; Mark 14,58;
15,30 zejdź z krzyża i wybaw samego siebie!
15,31 Podobnie arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie drwili między sobą i mówili: Innych wybawiał, siebie nie może wybawić.
15,32 Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmy widzieli i uwierzyli. Lżyli Go także ci, którzy byli z Nim ukrzyżowani.
Mate 16,1; Mate 16,4;
15,33 A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.
Amos 8,9;
15,34 O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi, lema sabachthani, to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?
Psal 22,2;
15,35 Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: Patrz, woła Eliasza.
15,36 Ktoś pobiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić, mówiąc: Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [ krzyża].
Psal 69,21;
15,37 Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha.
15,38 A zasłona przybytku rozdarła się na dwoje, z góry na dół.
15,39 Setnik zaś, który stał naprzeciw, widząc, że w ten sposób oddał ducha, rzekł: Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym.
15,40 Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, i Salome.
Łuka 8,2; Łuka 8,3;
15,41 Kiedy przebywał w Galilei, one towarzyszyły Mu i usługiwały. I było wiele innych, które razem z Nim przyszły do Jerozolimy.
15,42 Pod wieczór już, ponieważ było Przygotowanie, czyli dzień przed szabatem,
15,43 przyszedł Józef z Arymatei, poważny członek Rady, który również wyczekiwał królestwa Bożego. Śmiało udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa.
15,44 Piłat zdziwił się, że już skonał. Kazał przywołać setnika i pytał go, czy już dawno umarł.
15,45 Upewniony przez setnika, podarował ciało Józefowi.
15,46 Ten kupił płótno, zdjął Jezusa [z krzyża], owinął w płótno i złożył w grobie, który wykuty był w skale. Przed wejście do grobu zatoczył kamień.
15,47 A Maria Magdalena i Maria, matka Józefa, przyglądały się, gdzie Go złożono.
16,1 Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa.
16,2 Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło.
16,3 A mówiły między sobą: Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?
16,4 Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży.
16,5 Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca, siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły.
16,6 Lecz on rzekł do nich: Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli.
16,7 Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział.
Mark 14,28;
16,8 One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały.
16,9 Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której wyrzucił siedem złych duchów.
Łuka 8,2; Jana 20,11;
16,10 Ona poszła i oznajmiła to tym, którzy byli z Nim, pogrążonym w smutku i płaczącym.
16,11 Ci jednak słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć.
16,12 Potem ukazał się w innej postaci dwom z nich na drodze, gdy szli do wsi.
Łuka 24,13;
16,13 Oni powrócili i oznajmili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli.
16,14 W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary i upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego.
1Kor 15,5;
16,15 I rzekł do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!
[Mate 28,18; Mate 28,19;]
16,16 Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.
[Dzie 2,38;]
16,17 Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą;
[Dzie 16,18; Dzie 2,4; Dzie 2,11; Dzie 10,46;]
16,18 węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie.
[Łuka 10,19; Dzie 28,3; Dzie 28,4; Dzie 28,5; Jaku 5,14; Jaku 5,15;]
16,19 Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga.
[Dzie 1,9; 1Tym 3,16; Psal 110,1; Dzie 7,55; 2Krl 2,11;]
16,20 Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.
[Hebr 2,4;]
|
20,1 Pewnego dnia, kiedy nauczał lud w świątyni i głosił Dobrą Nowinę, podeszli arcykapłani i uczeni w Piśmie wraz ze starszymi
20,2 i zapytali Go: Powiedz nam, jakim prawem to czynisz albo kto Ci dał tę władzę?
[Mark 11,28;]
20,3 Odpowiedział im: Ja też zadam wam pytanie. Powiedzcie Mi:
20,4 Czy chrzest Janowy pochodził z nieba, czy też od ludzi?
20,5 Oni zastanawiali się i mówili między sobą: Jeśli powiemy: z nieba, zarzuci nam: Dlaczego nie uwierzyliście mu?
20,6 A jeśli powiemy: Od ludzi, cały lud nas ukamienuje, bo jest przekonany, że Jan był prorokiem.
20,7 Odpowiedzieli więc, że nie wiedzą, skąd pochodził.
20,8 Wtedy Jezus im rzekł: To i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię.
20,9 I zaczął mówić do ludu tę przypowieść: Pewien człowiek założył winnicę, oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał na dłuższy czas.
[Izaj 5,1;]
20,10 W odpowiedniej porze wysłał sługę do rolników, aby mu oddali jego część z plonu winnicy. Lecz rolnicy obili go i odesłali z niczym.
[2Kro 36,15;]
20,11 Ponownie posłał drugiego sługę. Lecz i tego obili, znieważyli i odesłali z niczym.
20,12 Posłał jeszcze trzeciego; tego również pobili do krwi i wyrzucili.
20,13 Wówczas rzekł pan winnicy: Co mam począć? Poślę mojego syna ukochanego, chyba go uszanują.
20,14 Lecz rolnicy, zobaczywszy go, naradzali się między sobą mówiąc: To jest dziedzic, zabijmy go, a dziedzictwo stanie się nasze.
20,15 I wyrzuciwszy go z winnicy, zabili. Co więc uczyni z nimi właściciel winnicy?
20,16 Przyjdzie i wytraci tych rolników, a winnicę da innym. Gdy to usłyszeli, zawołali: Nie, nigdy!
20,17 On zaś spojrzał na nich i rzekł: Cóż więc znaczy to słowo Pisma: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła?
[Psal 118,22;]
20,18 Każdy, kto upadnie na ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.
[Izaj 8,14;]
20,19 W tej samej godzinie uczeni w Piśmie i arcykapłani chcieli koniecznie dostać Go w swoje ręce, lecz bali się ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciwko nim skierował tę przypowieść.
[Łuka 19,48;]
20,20 Śledzili Go więc i nasłali na Niego szpiegów. Ci udawali pobożnych i mieli podchwycić Go w mowie, aby Go wydać zwierzchności i władzy namiestnika.
[Łuka 11,54;]
20,21 Zapytali Go więc: Nauczycielu, wiemy, że słusznie mówisz i uczysz, i nie masz względu na osobę, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz.
[Mark 12,14;]
20,22 Czy wolno nam płacić podatek Cezarowi, czy nie?
20,23 On przejrzał ich podstęp i rzekł do nich:
20,24 Pokażcie Mi denara. Czyj nosi obraz i napis? Odpowiedzieli: Cezara.
20,25 Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.
20,26 I nie mogli podchwycić Go w żadnym słowie wobec ludu. Zmieszani Jego odpowiedzią, zamilkli.
20,27 Wówczas podeszło do Niego kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go
20,28 w ten sposób: Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu.
[Rodz 38,8; Powt 25,5;]
20,29 Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie.
20,30 Wziął ją drugi,
20,31 a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci.
20,32 W końcu umarła ta kobieta.
20,33 Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę.
20,34 Jezus im odpowiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą.
20,35 Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić.
20,36 Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.
[1Jan 3,1;]
20,37 A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa "O krzaku", gdy Pana nazywa Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.
[Wyjś 3,2; Wyjś 3,6
20,38 Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla niego żyją.
[Mark 12,27; Rzym 14,8
20,39 Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: Nauczycielu, dobrześ powiedział,
20,40 bo już o nic nie śmieli Go pytać.
20,41 Natomiast On rzekł do nich: Jak można twierdzić, że Mesjasz jest synem Dawida?
20,42 Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej,
[Psal 110,1; Jana 7,42
20,43 aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek pod Twoje stopy.
20,44 Dawid nazywa Go Panem: jak zatem może On być [tylko] jego synem?
20,45 Gdy cały lud się przysłuchiwał, rzekł do swoich uczniów:
Łuka 11,43;
20,46 Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach.
20,47 Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci tym surowszy dostaną wyrok.
21,1 Gdy podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony.
Mark 12,41;
21,2 Zobaczył też, jak uboga jakaś wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki,
21,3 i rzekł: Prawdziwie powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni.
Mark 12,43; 2Kor 8,12;
21,4 Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie.
21,5 Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, powiedział:
21,6 Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony.
Mark 13,2; Łuka 19,44;
21,7 Zapytali Go: Nauczycielu, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy się to dziać zacznie?
21,8 Jezus odpowiedział: Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: Ja jestem oraz: Nadszedł czas. Nie chodźcie za nimi.
Dani 7,22;
21,9 I nie trwożcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec.
Dani 2,28;
21,10 Wtedy mówił do nich: Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu.
Izaj 19,2; 2Kro 15,6;
21,11 Będą silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie.
21,12 Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą do królów i namiestników.
Łuka 12,11;
21,13 Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa.
21,14 Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony.
Mate 10,19;
21,15 Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić.
Dzie 6,10;
21,16 A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią.
21,17 I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich.
Mate 10,21;
21,18 Ale włos z głowy wam nie zginie.
Łuka 12,7; 1Sam 14,45;
21,19 Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie.
2Kro 15,7; Hebr 10,36;
21,20 Skoro ujrzycie Jerozolimę otoczoną przez wojska, wtedy wiedzcie, że jej spustoszenie jest bliskie.
21,21 Wtedy ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry; ci, którzy są w mieście, niech z niego uchodzą, a ci po wsiach, niech do niego nie wchodzą!
21,22 Będzie to bowiem czas pomsty, aby się spełniło wszystko, co jest napisane.
Powt 32,35; Ozea 9,7; Jere 5,29;
21,23 Biada brzemiennym i karmiącym w owe dni! Będzie bowiem wielki ucisk na ziemi i gniew na ten naród:
1Kor 7,26;
21,24 jedni polegną od miecza, a drugich zapędzą w niewolę między wszystkie narody. A Jerozolima będzie deptana przez pogan, aż czasy pogan przeminą.
Powt 28,64; Zach 12,3; Izaj 63,18; Psal 79,1; Dani 8,10; Rzym 11,26; Apok 11,2;
21,25 Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy.
Psal 65,7;
21,26 Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte.
Izaj 34,4; Mate 26,64;
21,27 Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą.
21,28 A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie.
Fili 4,4;
21,29 I powiedział im przypowieść: Patrzcie na drzewo figowe i na inne drzewa.
21,30 Gdy widzicie, że wypuszczają pączki, sami poznajecie, że już blisko jest lato.
21,31 Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest królestwo Boże.
21,32 Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się wszystko stanie.
21,33 Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą.
Łuka 16,17;
21,34 Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka,
Łuka 17,27; Mark 4,19; Mate 24,49;
21,35 jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi.
Izaj 24,17; 1Tes 5,3;
21,36 Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym.
Mark 13,33; Apok 6,17;
21,37 Przez dzień nauczał Jezus w świątyni, wieczorem zaś wychodził i noce spędzał na górze zwanej Oliwną.
Łuka 19,47; Jana 8,1;
21,38 A rano cały lud śpieszył do Niego, aby Go słuchać w świątyni.
22,1 Nadchodziła uroczystość Przaśników, tak zwana Pascha.
22,2 Arcykapłani i uczeni w Piśmie szukali sposobu, jak by Go zabić, gdyż bali się ludu.
Łuka 20,19;
22,3 Wtedy szatan wszedł w Judasza, zwanego Iskariotą, który był jednym z Dwunastu.
Jana 13,2; Jana 13,27;
22,4 Poszedł więc i umówił się z arcykapłanami i dowódcami straży, jak ma im Go wydać.
22,5 Ucieszyli się i ułożyli się z nim, że dadzą mu pieniądze.
22,6 On zgodził się i szukał sposobności, żeby im Go wydać bez wiedzy tłumu.
22,7 Tak nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę.
Wyjś 12,18;
22,8 Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć.
22,9 Oni Go zapytali: Gdzie chcesz, abyśmy ją przygotowali?
22,10 Odpowiedział im: Oto gdy wejdziecie do miasta, spotka się z wami człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim do domu, do którego wejdzie,
22,11 i powiecie gospodarzowi: Nauczyciel pyta cię: Gdzie jest izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?
22,12 On wskaże wam salę dużą, usłaną; tam przygotujecie.
22,13 Oni poszli, znaleźli tak, jak im powiedział, i przygotowali Paschę.
Łuka 19,32;
22,14 A gdy nadeszła pora, zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim.
22,15 Wtedy rzekł do nich: Gorąco pragnąłem spożyć Paschę z wami, zanim będę cierpiał.
22,16 Albowiem powiadam wam: Już jej spożywać nie będę, aż się spełni w królestwie Bożym.
Łuka 13,29;
22,17 Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie rzekł: Weźcie go i podzielcie między siebie;
22,18 albowiem powiadam wam: odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu, aż przyjdzie królestwo Boże.
22,19 Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!
1Kor 11,23; Dzie 27,35;
22,20 Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana.
Wyjś 24,8; Jere 31,31; Zach 9,11;
22,21 Lecz oto ręka mojego zdrajcy jest ze Mną na stole.
Jana 13,21;
22,22 Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi według tego, jak jest postanowione, lecz biada temu człowiekowi, przez którego będzie wydany.
22,23 A oni zaczęli wypytywać jeden drugiego, kto by mógł spośród nich to uczynić.
22,24 Powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy.
Łuka 9,46;
22,25 Lecz On rzekł do nich: Królowie narodów panują nad nimi, a ich władcy przyjmują nazwę dobroczyńców.
22,26 Wy zaś nie tak [macie postępować]. Lecz największy między wami niech będzie jak najmłodszy, a przełożony jak sługa!
22,27 Któż bowiem jest większy? Czy ten, kto siedzi za stołem, czy ten, kto służy? Czyż nie ten, kto siedzi za stołem? Otóż Ja jestem pośród was jak ten, kto służy.
Jana 13,4;
22,28 Wyście wytrwali przy Mnie w moich przeciwnościach.
22,29 Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec:
Łuka 12,32;
22,30 abyście w królestwie moim jedli i pili przy moim stole oraz żebyście zasiadali na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela.
Mate 19,28;
22,31 Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę;
2Kor 2,11; Amos 9,9;
22,32 ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci.
Jana 17,11; Jana 17,15; Jana 17,20; Psal 51,13;
22,33 On zaś rzekł: Panie, z Tobą gotów jestem iść nawet do więzienia i na śmierć.
22,34 Lecz Jezus odrzekł: Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dziś kogut, a ty trzy razy wyprzesz się tego, że Mnie znasz.
22,35 I rzekł do nich: Czy brak wam było czego, kiedy was posyłałem bez trzosa, bez torby i bez sandałów? Oni odpowiedzieli: Niczego.
Łuka 9,3; Łuka 10,4;
22,36 Lecz teraz - mówił dalej - kto ma trzos, niech go weźmie; tak samo torbę; a kto nie ma, niech sprzeda swój płaszcz i kupi miecz!
22,37 Albowiem powiadam wam: to, co jest napisane, musi się spełnić na Mnie: Zaliczony został do złoczyńców. To bowiem, co się do Mnie odnosi, dochodzi kresu.
Izaj 53,12; Łuka 22,52;
22,38 Oni rzekli: Panie, tu są dwa miecze. Odpowiedział im: Wystarczy.
22,39 Potem wyszedł i udał się, według zwyczaju, na Górę Oliwną: towarzyszyli Mu także uczniowie.
Łuka 21,37; Jana 18,1;
22,40 Gdy przyszedł na miejsce, rzekł do nich: Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie.
22,41 A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się
22,42 tymi słowami: Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!
Mate 6,10;
22,43 Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go.
1Krl 19,5; Jana 12,29;
22,44 Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię.
22,45 Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, zastał ich śpiących ze smutku.
22,46 Rzekł do nich: Czemu śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie.
22,47 Gdy On jeszcze mówił, oto zjawił się tłum. A jeden z Dwunastu, imieniem Judasz, szedł na ich czele i zbliżył się do Jezusa, aby Go pocałować.
22,48 Jezus mu rzekł: Judaszu, pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego?
22,49 Towarzysze Jezusa widząc, na co się zanosi, zapytali: Panie, czy mamy uderzyć mieczem?
22,50 I któryś z nich uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu prawe ucho.
22,51 Lecz Jezus odpowiedział: Przestańcie, dosyć! I dotknąwszy ucha, uzdrowił go.
22,52 Do arcykapłanów zaś, dówódcy straży świątynnej i starszych, którzy wyszli przeciw Niemu, Jezus rzekł: Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę?
Łuka 22,37;
22,53 Gdy codziennie bywałem u was w świątyni, nie podnieśliście rąk na Mnie, lecz to jest wasza godzina i panowanie ciemności.
Jana 7,30; Jana 8,20; Kolo 1,13;
22,54 Schwycili Go więc, poprowadzili i zawiedli do domu najwyższego kapłana. A Piotr szedł z daleka.
22,55 Gdy rozniecili ogień na środku dziedzińca i zasiedli wkoło, Piotr usiadł także między nimi.
22,56 A jakaś służąca, zobaczywszy go siedzącego przy ogniu, przyjrzała mu się uważnie i rzekła: I ten był razem z Nim.
22,57 Lecz on zaprzeczył temu, mówiąc: Nie znam Go, kobieto.
22,58 Po chwili zobaczył go ktoś inny i rzekł: I ty jesteś jednym z nich. Piotr odrzekł: Człowieku, nie jestem.
22,59 Po upływie prawie godziny jeszcze ktoś inny począł zawzięcie twierdzić: Na pewno i ten był razem z Nim; jest przecież Galilejczykiem.
22,60 Piotr zaś rzekł: Człowieku, nie wiem, co mówisz. I w tej chwili, gdy on jeszcze mówił, kogut zapiał.
22,61 A Pan obrócił się i spojrzał na Piotra. Wspomniał Piotr na słowo Pana, jak mu powiedział: Dziś, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz.
Łuka 22,34;
22,62 Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.
22,63 Tymczasem ludzie, którzy pilnowali Jezusa, naigrawali się z Niego i bili Go.
22,64 Zasłaniali Mu oczy i pytali: Prorokuj, kto Cię uderzył.
22,65 Wiele też innych obelg miotali przeciw Niemu.
22,66 Skoro dzień nastał, zebrała się starszyzna ludu, arcykapłani i uczeni w Piśmie i kazali przyprowadzić Go przed swoją Radę.
22,67 Rzekli: Jeśli Ty jesteś Mesjasz, powiedz nam! On im odrzekł: Jeśli wam powiem, nie uwierzycie Mi,
Jana 3,12; Jana 8,45; Jana 10,24;
22,68 i jeśli was zapytam, nie dacie Mi odpowiedzi.
22,69 Lecz odtąd Syn Człowieczy siedzieć będzie po prawej stronie Wszechmocy Bożej.
Dani 7,13; Psal 110,1;
22,70 Zawołali wszyscy: Więc Ty jesteś Synem Bożym? Odpowiedział im: Tak. Jestem Nim.
22,71 A oni zawołali: Na co nam jeszcze potrzeba świadectwa? Sami przecież słyszeliśmy z ust Jego.
23,1 Teraz całe ich zgromadzenie powstało; i poprowadzili Go przed Piłata.
Łuka 20,25;
23,2 Tam zaczęli oskarżać Go: Stwierdziliśmy, że ten człowiek podburza nasz naród, że odwodzi od płacenia podatków Cezarowi i że siebie podaje za Mesjasza - Króla.
23,3 Piłat zapytał Go: Czy Ty jesteś Królem żydowskim? Jezus odpowiedział mu: Tak, Ja Nim jestem.
1Tym 6,13;
23,4 Piłat więc oświadczył arcykapłanom i tłumom: Nie znajduję żadnej winy w tym człowieku.
23,5 Lecz oni nastawali i mówili: Podburza lud, szerząc swą naukę po całej Judei, od Galilei, gdzie rozpoczął, aż dotąd.
23,6 Gdy Piłat to usłyszał, zapytał, czy człowiek ten jest Galilejczykiem.
23,7 A gdy się upewnił, że jest spod władzy Heroda, odesłał Go do Heroda, który w tych dniach również przebywał w Jerozolimie.
Łuka 3,1;
23,8 Na widok Jezusa Herod bardzo się ucieszył. Od dawna bowiem chciał Go ujrzeć, ponieważ słyszał o Nim i spodziewał się, że zobaczy jaki znak, zdziałany przez Niego.
Łuka 9,9;
23,9 Zasypał Go też wieloma pytaniami, lecz Jezus nic mu nie odpowiedział.
23,10 Arcykapłani zaś i uczeni w Piśmie stali i gwałtownie Go oskarżali.
23,11 Wówczas wzgardził Nim Herod wraz ze swoją strażą; na pośmiewisko kazał ubrać Go w lśniący płaszcz i odesłał do Piłata.
23,12 W tym dniu Herod i Piłat stali się przyjaciółmi. Przedtem bowiem żyli z sobą w nieprzyjaźni.
23,13 Piłat więc kazał zwołać arcykapłanów, członków Wysokiej Rady oraz lud
23,14 i rzekł do nich: Przywiedliście mi tego człowieka pod zarzutem, że podburza lud. Otóż ja przesłuchałem Go wobec was i nie znalazłem w Nim żadnej winy w sprawach, o które Go oskarżacie.
23,15 Ani też Herod - bo odesłał Go do nas; a oto nie popełnił On nic godnego śmierci.
23,16 Każę Go więc wychłostać i uwolnię.
23,17 <A był obowiązany uwalniać im jednego na święta>.
23,18 Zawołali więc wszyscy razem: Strać Tego, a uwolnij nam Barabasza!
23,19 Był on wtrącony do więzienia za jakiś rozruch powstały w mieście i za zabójstwo.
23,20 Piłat, chcąc uwolnić Jezusa, ponownie przemówił do nich.
23,21 Lecz oni wołali: Ukrzyżuj, ukrzyżuj Go!
23,22 Zapytał ich po raz trzeci: Cóż On złego uczynił? Nie znalazłem w Nim nic zasługującego na śmierć. Każę Go więc wychłostać i uwolnię.
23,23 Lecz oni nalegali z wielkim wrzaskiem, domagając się, aby Go ukrzyżowano; i wzmagały się ich krzyki.
23,24 Piłat więc zawyrokował, żeby ich żądanie zostało spełnione.
23,25 Uwolnił im tego, którego się domagali, a który za rozruch i zabójstwo był wtrącony do więzienia; Jezusa zaś zdał na ich wolę.
23,26 Gdy Go wyprowadzili, zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny, który wracał z pola, i włożyli na niego krzyż, aby go niósł za Jezusem.
Mate 27,32; Mark 15,21;
23,27 A szło za Nim mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim.
23,28 Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi!
23,29 Oto bowiem przyjdą dni, kiedy mówić będą: Szczęśliwe niepłodne łona, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiły.
Łuka 21,23;
23,30 Wtedy zaczną wołać do gór: Padnijcie na nas; a do pagórków: Przykryjcie nas!
Ozea 10,8; Apok 6,16; Apok 9,6;
23,31 Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym?
1Pio 4,17;
23,32 Przyprowadzono też dwóch innych - złoczyńców, aby ich z Nim stracić.
23,33 Gdy przyszli na miejsce, zwane Czaszką, ukrzyżowali tam Jego i złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie.
23,34 Lecz Jezus mówił: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Potem rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając losy.
Psal 22,19; Mate 5,44; Izaj 53,12;
23,35 A lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym.
Psal 22,9;
23,36 Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet,
Psal 69,21;
23,37 mówiąc: Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie.
23,38 Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: To jest Król żydowski.
23,39 Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas.
23,40 Lecz drugi, karcąc go, rzekł: Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz?
23,41 My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił.
23,42 I dodał: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa.
Mate 16,28;
23,43 Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.
23,44 Było już około godziny szóstej i mrok ogaranął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.
Amos 8,9;
23,45 Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek.
Wyjś 36,35; Amos 9,1;
23,46 Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego. Po tych słowach wyzionął ducha.
Psal 31,5; Dzie 7,59;
23,47 Na widok tego, co się działo, setnik oddał chwałę Bogu i mówił: Istotnie, człowiek ten był sprawiedliwy.
23,48 Wszystkie też tłumy, które zbiegły się na to widowisko, gdy zobaczyły, co się działo, wracały bijąc się w piersi.
23,49 Wszyscy Jego znajomi stali z daleka; a również niewiasty, które Mu towarzyszyły od Galilei, przypatrywały się temu.
Psal 38,11; Psal 88,8; Łuka 8,2;
23,50 Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady.
23,51 Nie przystał on na ich uchwałę i postępowanie. Był z miasta żydowskiego Arymatei, i oczekiwał królestwa Bożego.
Łuka 2,25;
23,52 On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa.
23,53 Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany.
23,54 Był to dzień Przygotowania i szabat się rozjaśniał.
23,55 Były przy tym niewiasty, które z Nim przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa.
23,56 Po powrocie przygotowały wonności i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu.
Wyjś 12,16; Wyjś 20,10; Kapł 23,8;
24,1 W pierwszy dzień tygodnia poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności.
24,2 Kamień od grobu zastały odsunięty.
24,3 A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa.
24,4 Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach.
24,5 Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych?
24,6 Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei:
24,7 Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie.
Mate 17,22;
24,8 Wtedy przypomniały sobie Jego słowa
24,9 i wróciły od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym.
24,10 A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to Apostołom.
[Łuka 8,2;]
24,11 Lecz słowa te wydały im się czczą gadaniną i nie dali im wiary.
24,12 Jednakże Piotr wybrał się i pobiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna. I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało.
24,13 Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy.
24,14 Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło.
24,15 Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi.
[Mate 18,20;]
24,16 Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali.
24,17 On zaś ich zapytał: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? Zatrzymali się smutni.
24,18 A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało.
24,19 Zapytał ich: Cóż takiego? Odpowiedzieli Mu: To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu;
[Mate 21,11;]
24,20 jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali.
24,21 A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało.
[Łuka 1,68; Łuka 2,38; Łuka 19,11; Dzie 1,6;]
24,22 Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu,
24,23 a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje.
24,24 Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli.
[Łuka 24,12; Jana 20,3;]
24,25 Na to On rzekł do nich: O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!
24,26 Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały?
24,27 I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego.
[Powt 18,15; Psal 22,1; Izaj 53,1;]
24,28 Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej.
24,29 Lecz przymusili Go, mówiąc: Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił. Wszedł więc, aby zostać z nimi.
24,30 Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im.
[Łuka 22,19;]
24,31 Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu.
24,32 I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?
24,33 W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi,
24,34 którzy im oznajmili: Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi.
[1Kor 15,4;]
24,35 Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba.
24,36 A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: Pokój wam!
24,37 Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha.
[Mate 14,26;]
24,38 Lecz On rzekł do nich: Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach?
24,39 Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam.
24,40 Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi.
24,41 Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: Macie tu coś do jedzenia?
24,42 Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby.
[Jana 21,5; Jana 21,10;]
24,43 Wziął i jadł wobec nich.
24,44 Potem rzekł do nich: To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach.
[Łuka 9,22; Łuka 9,45; Łuka 18,31;]
24,45 Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma,
24,46 i rzekł do nich: Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie,
[1Tym 3,16;]
24,47 w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy.
24,48 Wy jesteście świadkami tego.
24,49 Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka.
[Jana 15,26; Jana 16,7; Dzie 1,4;]
24,50 Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich.
24,51 A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba.
24,52 Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy,
[Jana 16,22; Jana 14,28;]
24,53 gdzie stale przebywali w świątyni, <wielbiąc i> błogosławiąc Boga.
|
15,1 Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia.
[Jere 2,21; Psal 80,8;]
15,2 Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy.
[Mate 15,13;]
15,3 Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was.
15,4 Wytrwajcie we Mnie, a Ja /będę trwał/ w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie - o ile nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie.
15,5 Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić.
[1Kor 12,12; 1Kor 12,27; 2Kor 3,5;]
15,6 Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie.
[Mate 3,10; Mate 13,40;]
15,7 Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni.
[Mark 11,24;]
15,8 Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami.
[Mate 5,16;]
15,9 Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!
15,10 Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości.
[Jana 8,29; Jana 14,15; 1Jan 2,4;]
15,11 To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
[Jana 17,13;]
15,12 To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.
[Jana 13,34; 1Jan 3,11; Mark 12,30;]
15,13 Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.
[Jana 10,12; 1Jan 3,16;]
15,14 Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.
[Jana 8,31; Mate 12,50; Mate 28,20;]
15,15 Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.
15,16 Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje.
[Jana 6,70; Jana 13,18;]
15,17 To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali.
15,18 Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził.
[Jana 7,7; 1Jan 3,13;]
15,19 Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi.
[1Jan 4,5; 1Jan 17,14; Łuka 6,22;]
15,20 Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać.
[Jana 13,16; Mate 10,24;]
15,21 Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał.
[Mark 13,13; Mate 5,11; Jana 10,22; Jana 16,3;]
15,22 Gdybym nie przyszedł i nie mówił do nich, nie mieliby grzechu. Teraz jednak nie mają usprawiedliwienia dla swego grzechu.
15,23 Kto Mnie nienawidzi, ten i Ojca mego nienawidzi.
[Jana 5,23; 1Jan 2,23; Łuka 10,16;]
15,24 Gdybym nie dokonał wśród nich dzieł, których nikt inny nie dokonał, nie mieliby grzechu. Teraz jednak widzieli je, a jednak znienawidzili i Mnie, i Ojca mego.
[Jana 14,11;]
15,25 Ale to się stało, aby się wypełniło słowo napisane w ich Prawie: Nienawidzili Mnie bez powodu.
[Psal 35,19; Psal 69,4;]
15,26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie.
[Jana 14,26; Łuka 24,49;]
15,27 Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku.
[Łuka 1,2; Dzie 1,8; Dzie 5,32;]
16,1 To wam powiedziałem, abyście się nie załamali w wierze.
[Jana 14,29;]
16,2 Wyłączą was z synagogi. Owszem, nadchodzi godzina, w której każdy, kto was zabije, będzie sądził, że oddaje cześć Bogu.
[Jana 9,22; Mate 5,11; Mate 24,9; Łuka 6,22;]
16,3 Będą tak czynić, bo nie poznali ani Ojca, ani Mnie.
[Jana 15,21;]
16,4 Ale powiedziałem wam o tych rzeczach, abyście, gdy nadejdzie ich godzina, pamiętali o nich, że Ja wam to powiedziałem. Tego jednak nie powiedziałem wam od początku, ponieważ byłem z wami.
[Łuka 22,53; Jana 17,12;]
16,5 Teraz zaś idę do Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie: Dokąd idziesz?
[Jana 7,33;]
16,6 Ale ponieważ to wam powiedziałem, smutek napełnił wam serce.
16,7 Jednakże mówię wam prawdę: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was.
[Jana 14,16; Jana 14,26;]
16,8 On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie.
1Kor 14,24; Hebr 4,12;
16,9 O grzechu - bo nie wierzą we Mnie;
Jana 3,18; Rzym 1,18;
16,10 o sprawiedliwości zaś - bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie;
Dzie 5,31; Rzym 4,25;
16,11 wreszcie o sądzie - bo władca tego świata został osądzony.
Jana 12,31; Jana 14,30;
16,12 Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz /jeszcze/ znieść nie możecie.
1Kor 3,1;
16,13 Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe.
Jana 14,26; 1Jan 2,27;
16,14 On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi.
16,15 Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.
Jana 17,10;
16,16 Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie.
Jana 14,19;
16,17 Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: Co to znaczy, co nam mówi: Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie; oraz: Idę do Ojca?
16,18 Powiedzieli więc: Co znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co mówi.
16,19 Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: Chwila, a nie będziecie Mnie oglądać, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?
16,20 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość.
16,21 Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat.
Izaj 26,17;
16,22 Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać.
Izaj 66,14;
16,23 W owym zaś dniu o nic Mnie nie będziecie pytać. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje.
Mark 11,24; Jana 14,13; Jana 14,20; 1Jan 5,14; Mate 7,7;
16,24 Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna.
Jana 15,11;
16,25 Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu.
16,26 W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami.
16,27 Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wyście Mnie umiłowali i uwierzyli, że wyszedłem od Boga.
Jana 14,21;
16,28 Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca.
16,29 Rzekli uczniowie Jego: Patrz! Teraz mówisz otwarcie i nie opowiadasz żadnej przypowieści.
Jana 16,25;
16,30 Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie trzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś.
Jana 2,25;
16,31 Odpowiedział im Jezus: Teraz wierzycie?
16,32 Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie - każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną.
Zach 13,7; Mate 26,31; Mate 26,45; Mark 14,27; Mark 14,50; Jana 8,29;
16,33 To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat.
Jana 14,27; Rzym 5,1; 1Jan 5,4;
17,1 To powiedział Jezus, a podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył
Jana 11,41; Jana 13,1;
17,2 i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś.
Mate 11,27;
17,3 A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.
1Jan 5,20; 1Tes 1,9;
17,4 Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania.
Jana 4,34;
17,5 A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał.
Jana 1,1; Jana 17,24; Fili 2,6;
17,6 Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje.
Jana 17,9; Mate 6,9;
17,7 Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie.
17,8 Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał.
Jana 16,30;
17,9 Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi.
Jana 6,37; Jana 6,44;
17,10 Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą.
Jana 16,15; Łuka 15,31;
17,11 Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno.
Jana 10,30; Mate 6,13;
17,12 Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo
Jana 6,39; Psal 41,9; Psal 109,8; 2Tes 2,3;
17,13 Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni.
Jana 15,11;
17,14 Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.
Jana 15,19;
17,15 Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego.
2Tes 3,3; 1Jan 5,18; Mate 6,13; Łuka 22,32;
17,16 Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.
17,17 Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą.
Jana 6,63;
17,18 Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem.
Jana 20,21;
17,19 A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.
Hebr 10,10;
17,20 Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie;
Jana 17,9;
17,21 aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.
Gala 3,28;
17,22 I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy.
Dzie 4,32;
17,23 Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.
1Kor 6,17; Gala 2,20;
17,24 Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.
Jana 10,29; Jana 12,26; Efez 1,4;
17,25 Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał.
17,26 Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich.
18,1 To powiedziawszy Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie.
Mate 26,36; Mark 14,32; Łuka 22,39; 2Sam 15,23;
18,2 Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili.
Łuka 21,27;
18,3 Judasz, otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią.
18,4 A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: Kogo szukacie?
Jana 19,28;
18,5 Odpowiedzieli Mu: Jezusa z Nazaretu. Rzekł do nich Jezus: Ja jestem. Również i Judasz, który Go wydał, stał między nimi.
18,6 Skoro więc rzekł do nich: Ja jestem, cofnęli się i upadli na ziemię.
18,7 Powtórnie ich zapytał: Kogo szukacie? Oni zaś powiedzieli: Jezusa z Nazaretu.
18,8 Jezus odrzekł: Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść.
18,9 Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś.
Jana 17,12;
18,10 Wówczas Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos.
18,11 Na to rzekł Jezus do Piotra: Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec?
Mate 26,39,39;
18,12 Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go
18,13 i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański.
18,14 Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że warto, aby jeden człowiek zginął za naród.
Jana 11,49; Jana 11,50;
18,15 A szedł za Jezusem Szymon Piotr razem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec arcykapłana,
Jana 20,3; Jana 21,20; Dzie 3,1;
18,16 podczas gdy Piotr zatrzymał się przed bramą na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcykapłanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka.
18,17 A służąca odźwierna rzekła do Piotra: Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? On odpowiedział: Nie jestem.
18,18 A ponieważ było zimno, strażnicy i słudzy rozpaliwszy ognisko stali przy nim i grzali się. Wśród nich stał także Piotr i grzał się.
18,19 Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę.
18,20 Jezus mu odpowiedział: Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego.
Jana 7,14; Jana 7,26; Mate 10,27;
18,21 Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Oto oni wiedzą, co powiedziałem.
18,22 Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: Tak odpowiadasz arcykapłanowi?
Jana 19,3; Dzie 23,2; Dzie 18,28; Mate 27,2; Mate 27,11; Mark 15,1;
18,23 Odrzekł mu Jezus: Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?
18,24 Następnie Annasz wysłał Go związanego do arcykapłana Kajfasza.
Łuka 23,1;
18,25 A Szymon Piotr stał i grzał się. Powiedzieli wówczas do niego: Czy i ty nie jesteś jednym z Jego uczniów? On zaprzeczył mówiąc: Nie jestem.
18,26 Jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, rzekł: Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie?
18,27 Piotr znowu zaprzeczył i natychmiast kogut zapiał.
18,28 Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożyć Paschę.
18,29 Dlatego Piłat wyszedł do nich na zewnątrz i rzekł: Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi?
18,30 W odpowiedzi rzekli do niego: Gdyby to nie był złoczyńca, nie wydalibyśmy Go tobie.
18,31 Piłat więc rzekł do nich: Weźcie Go wy i osądźcie według swojego prawa. Odpowiedzieli mu Żydzi: Nam nie wolno nikogo zabić.
Jana 19,6; Dzie 18,15; Dzie 2,23;
18,32 Tak miało się spełnić słowo Jezusa, w którym zapowiedział, jaką śmiercią miał umrzeć.
18,33 Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: Czy Ty jesteś Królem żydowskim?
18,34 Jezus odpowiedział: Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?
Mate 16,13;
18,35 Piłat odparł: Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił?
Jana 1,11; Mate 21,39;
18,36 Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd.
18,37 Piłat zatem powiedział do Niego: A więc jesteś królem? / Odpowiedział Jezus: / Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu.
1Tym 6,13; Jana 8,47; Jana 10,27;
18,38 Rzekł do Niego Piłat: Cóż to jest prawda? To powiedziawszy wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: Ja nie znajduję w Nim żadnej winy.
18,39 Jest zaś u was zwyczaj, że na Paschę uwalniam wam jednego /więźnia/. Czy zatem chcecie, abym wam uwolnił Króla żydowskiego?
18,40 Oni zaś powtórnie zawołali: Nie tego, lecz Barabasza! A Barabasz był zbrodniarzem.
19,1 Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować.
19,2 A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym.
19,3 Potem podchodzili do Niego i mówili: Witaj, królu żydowski! I policzkowali Go.
Jana 18,22;
19,4 A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: Oto wyprowadzam Go do was na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy.
19,5 Jezus więc wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: Oto Człowiek.
19,6 Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! Rzekł do nich Piłat: Weźcie Go i sami ukrzyżujcie! Ja bowiem nie znajduję w Nim winy.
19,7 Odpowiedzieli mu Żydzi: My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym.
Jana 5,18; Jana 10,33; Kapł 24,16;
19,8 Gdy Piłat usłyszał te słowa, uląkł się jeszcze bardziej.
19,9 Wszedł znów do pretorium i zapytał Jezusa: Skąd Ty jesteś? Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi.
19,10 Rzekł więc Piłat do Niego: Nie chcesz mówić ze mną? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzą Ciebie ukrzyżować?
19,11 Jezus odpowiedział: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie.
Jana 10,18; Dzie 2,23;
19,12 Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić. Żydzi jednak zawołali: Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się Cezarowi.
Dzie 17,7;
19,13 Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Lithostrotos, po hebrajsku Gabbata.
19,14 Był to dzień Przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: Oto król wasz!
19,15 A oni krzyczeli: Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! Piłat rzekł do nich: Czyż króla waszego mam ukrzyżować? Odpowiedzieli arcykapłani: Poza Cezarem nie mamy króla.
Jana 19,6;
19,16 Wtedy więc wydał Go im, aby Go ukrzyżowano. Zabrali zatem Jezusa.
19,17 A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota.
19,18 Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa.
19,19 Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski.
19,20 Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim.
19,21 Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: Nie pisz: Król Żydowski, ale że On powiedział: Jestem Królem Żydowskim.
19,22 Odparł Piłat: Com napisał, napisałem.
19,23 Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu.
19,24 Mówili więc między sobą: Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze.
Psal 22,19;
19,25 A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena.
19,26 Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój.
Jana 13,23;
19,27 Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.
19,28 Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: Pragnę.
Jana 13,3; Jana 18,4; Psal 22,15;
19,29 Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano.
Psal 69,22;
19,30 A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę oddał ducha.
19,31 Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała.
Powt 21,23;
19,32 Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani.
19,33 Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni,
19,34 tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda.
19,35 Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli.
19,36 Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kość jego nie będzie złamana.
Psal 34,21; Licz 9,12; Wyjś 12,46;
19,37 I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebili.
Zach 12,10; Apok 1,7;
19,38 Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało.
19,39 Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu.
Jana 3,2; Mate 2,11;
19,40 Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania.
19,41 A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo.
19,42 Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.
20,1 A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu.
20,2 Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono.
Jana 13,23;
20,3 Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu.
20,4 Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu.
20,5 A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.
20,6 Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna
20,7 oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwniętą na jednym miejscu.
Jana 11,44;
20,8 Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.
20,9 Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, /które mówi/, że On ma powstać z martwych.
1Kor 15,4; Dzie 2,24;
20,10 Uczniowie zatem powrócili znowu do siebie.
20,11 Maria Magdalena natomiast stała przed grobem płacząc. A kiedy /tak/ płakała, nachyliła się do grobu
Mark 16,9;
20,12 i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa - jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg.
20,13 I rzekli do niej: Niewiasto, czemu płaczesz? Odpowiedziała im: Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono.
20,14 Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus.
Mark 16,9;
20,15 Rzekł do niej Jezus: Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz? Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę.
20,16 Jezus rzekł do niej: Mario! A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: Rabbuni, to znaczy: Nauczycielu.
20,17 Rzekł do niej Jezus: Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich bracii powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego.
Hebr 2,11; Rzym 8,29;
20,18 Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: Widziałam Pana i to mi powiedział.
20,19 Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam!
20,20 A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.
1Jan 1,1;
20,21 A Jezus znowu rzekł do nich: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam.
Jana 17,18;
20,22 Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego!
Rodz 2,7;
20,23 Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.
Mate 16,19; Mate 18,18;
20,24 Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus.
Jana 11,16; Jana 14,5;
20,25 Inni więc uczniowie mówili do niego: Widzieliśmy Pana! Ale on rzekł do nich: Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę.
Jana 19,34;
20,26 A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz /domu/ i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: Pokój wam!
Jana 20,19;
20,27 Następnie rzekł do Tomasza: Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż /ją/ do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym.
20,28 Tomasz Mu odpowiedział: Pan mój i Bóg mój!
Jana 1,1;
20,29 Powiedział mu Jezus: Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.
1Pio 1,8;
20,30 I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej książce, uczynił Jezus wobec uczniów.
20,31 Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.
1Jan 5,13; Rzym 1,17;
21,1 Potem znowu ukazał się Jezus nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się w ten sposób:
21,2 Byli razem Szymon Piotr, Tomasz, zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj inni z Jego uczniów.
Jana 1,45;
21,3 Szymon Piotr powiedział do nich: Idę łowić ryby. Odpowiedzieli mu: Idziemy i my z tobą. Wyszli więc i wsiedli do łodzi, ale tej nocy nic nie złowili.
21,4 A gdy ranek zaświtał, Jezus stanął na brzegu. Jednakże uczniowie nie wiedzieli, że to był Jezus.
Jana 20,14; Łuka 24,16;
21,5 A Jezus rzekł do nich: Dzieci, czy macie co na posiłek? Odpowiedzieli Mu: Nie.
Łuka 24,41;
21,6 On rzekł do nich: Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć.
Łuka 5,4;
21,7 Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: To jest Pan! Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę - był bowiem prawie nagi - i rzucił się w morze.
Jana 13,23;
21,8 Reszta uczniów dobiła łodzią, ciągnąc za sobą sieć z rybami. Od brzegu bowiem nie było daleko - tylko około dwustu łokci.
21,9 A kiedy zeszli na ląd, ujrzeli żarzące się na ziemi węgle, a na nich ułożoną rybę oraz chleb.
21,10 Rzekł do nich Jezus: Przynieście jeszcze ryb, któreście teraz ułowili.
21,11 Poszedł Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb w liczbie stu pięćdziesięciu trzech. A pomimo tak wielkiej ilości, sieć się nie rozerwała.
21,12 Rzekł do nich Jezus: Chodźcie, posilcie się! Żaden z uczniów nie odważył się zadać Mu pytania: Kto Ty jesteś? bo wiedzieli, że to jest Pan.
21,13 A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im - podobnie i rybę.
Jana 6,11;
21,14 To już trzeci raz, jak Jezus ukazał się uczniom od chwili, gdy zmartwychwstał.
Jana 20,19;
21,15 A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? Odpowiedział Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś baranki moje.
Jana 1,42;
21,16 I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie? Odparł Mu: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego: Paś owce moje.
1Pio 5,2; 1Pio 5,4;
21,17 Powiedział mu po raz trzeci: Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie? Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: Czy kochasz Mnie? I rzekł do Niego: Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł do niego Jezus: Paś owce moje.
[Jana 13,38; Jana 16,30;]
21,18 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz.
[Mate 16,22; Mate 26,39;]
21,19 To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: Pójdź za Mną!
[Jana 13,36;]
21,20 Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi i powiedział: Panie, kto jest ten, który Cię zdradzi?
[Jana 13,23;]
21,21 Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: Panie, a co z tym będzie?
21,22 Odpowiedział mu Jezus: Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za Mną.
21,23 Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: Jeśli Ja chcę, aby pozostał aż przyjdę, co tobie do tego?
21,24 Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe.
[Jana 15,27;]
21,25 Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które, gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by trzeba napisać.
[Jana 20,30;]
|
