Groźny chwast z Ewangelii Mateusza (Mt 13,24)  👈↩    ↓DÓŁ strony↓    W 

W ciągu ostatnich dwóch dekad przekonano się, że endofity roślin odgrywają znacząca rolę ekonomiczną, gdyż mają duży wpływ na hodowlę zwierząt.

Dotyczy to zwłaszcza traw - kostrzewy trzcinowej (Festuca arundinacea) i życicy trwałej (Lolium perenne), które są znaczącymi trawami pastwiskowymi, ale są często zakażone przez Neotyphodium^* coenophialum i odpowiednio Neotyphodium^* lolii (Bacon i inni, 1997).

Dopiero niedawno endofity tych traw uznano za przyczynę zatruć zwierząt. Niewyjaśnione zatrucia zwierząt i ludzi po spożyciu poszczególnych gatunków traw pojawiały się już w najstarszych zapisach historycznych.

Wśród traw, które mają długą udokumentowaną historię skojarzeń z zatruciami jest „życica roczna” (Lolium temulentum) należąca do traw jednorocznych.

Trawa ta jest wymieniona w Starym Testamencie Biblii hebrajskiej jako niepożądana (Kingsbury, 1964). W ewangelii Mateusza (13:24–43) autor Ewangelii zanotował przypowieść o „pszenicy i chwaście”. Podkreśla praktykę spalania chwastów, by usunąć je z pszenicy. Życica roczna, jako chwast, szybko rosła wśród rośliny pszenicy.

Od wieków wiadomo było, że skażenie mąki nasionami chwastu może spowodować zatrucie u ludzi. Silny nieprzyjemny smak i potencjalna toksyczność nasion życicy rocznej obniżała jakość mąki. Zatrucia życicą roczną miały charakter regionalny. Zatrucia zgłaszano wyłącznie z Europy, chociaż endofity powszechnie występują u tego gatunku na wszystkich kontynentach. Takie regionalne występowanie toksyczności jest powszechne w przypadku endofitów.

Uważa się, że odpowiedzialna za to zjawisko jest genetyczna zmiana szczepu. Podobne zjawisko występuje m.in. dla Achnatherum robustum zainfekowanego endofitem Neotyphodium^*, dla którego toksyczne populacje występują tylko w Nowym Meksyku i Meksyku, podczas gdy infekcja endofitami jest powszechna na całym zachodzie Stanów Zjednoczonych (Vasey, 1887; Marsh i Clawson, 1929).

Inni starożytni pisarze wspominali także o życicy rocznej, m.in. Dioscorios, Owidiusz, Szekspir i Wergiliusz (Kingsbury, 1964). Objawy zatrucia życicą roczną u ludzi obejmowały apatię, zawroty głowy, zatrucie, ataksję, rozszerzenie źrenic, nudności, ból żołądka i biegunkę (Kingsbury, 1964).

Pod koniec XIX wieku odkryto, że życica roczna jest zakażona przez endofity Neotyphodium^* (Guerin, 1898). Ale dopiero w ciągu ostatnich 30 lat wykazano, że te endofity są źródłami różnorodnych metabolitów wtórnych, które powodują zespoły toksyczne u pasących się ssaków (Lane i in., 2000).

Over the past two decades it has become clear that clavicipitalean endophytes have considerable economic impact through their effects on animal husbandry.

This is particularly true for the grasses tall fescue (Festuca arundinacea) and perennial ryegrass (Lolium perenne), which are important pasture grasses and are frequently infected by Neotyphodium^* coenophialum and Neotyphodium^* lolii, respectively (Bacon et al., 1997).

The endophytes of these grasses have only recently been recognized as the cause of animal toxicoses. Unexplained toxic syndromes in animals and people that consume particular grasses goes back to the beginnings of recorded history.

Among grasses that have a long recorded history of association with toxicoses is “darnel” (Lolium temulentum), one of the annual ryegrasses.

This grass is mentioned in the Old Testament or Hebrew Bible as undesirable (Kingsbury, 1964). In the gospel of Matthew (13:24–43), the gospel writer relates the parable of the “wheat and the tares” and emphasizes the practice of burning tares to remove them from the wheat. Darnel grew readily among wheat plants as a weed.

For centuries it was known that contamination of flou with darnel seeds could result in human poisoning. The strong flavor and potential toxicity of darnel seeds reduced the quality of the flour. Darnel poisoning has been regional, with toxicoses reported exclusively from Europe, even though endophytes commonly grow in this species on all continents. The regional occurrence of toxicities is common with endophytes.

Strain variation is believed responsible for this phenomenon. A similar phenomenon occurs in Achnatherum robustum infected with a Neotyphodium^* endophyte, for which toxic populations are recorded to occur only in New Mexico and Mexico, while endophyte infection is common throughout the range of the grass in the western United States (Vasey, 1887; Marsh and Clawson, 1929).

Other writers from antiquity have also mentioned the darnel, including Dioscoriodes, Ovid, Shakespeare, and Virgil (Kingsbury, 1964). Symptoms of darnel poisoning in humans included apathy, giddiness, intoxication, ataxia, mydriasis, nausea, gastric pain, and diarrhea (Kingsbury, 1964).

In the late 1800s darnel was discovered to be infected by Neotyphodium^* endophytes (Guerin, 1898). It has only been in the last 30 years that these endophytes have been demonstrated to be sources of a diverse array of secondary metabolites that cause toxic syndromes in grazing mammals (Lane et al., 2000).