URBAN IV
BULA TRANSITURUS DE HOC MUNDO

Urban Biskup, sługa sług Bożych, Czcigodnym Braciom Patriarchom, Arcybiskupom, Biskupom oraz Prałatom, życzy zdrowia i udziela apostolskiego błogosławieństwa.

Chrystus, nasz Zbawiciel, który miał odejść z tego świata, aby wstąpić do Ojca, na krótko przed swoją męką, podczas Ostatniej Wieczerzy, ustanowił na pamiątkę swojej śmierci najwyższy i wspaniały sakrament swego Ciała i Krwi, dając nam Ciało jako pokarm i Krew jako napój.

Ilekroć spożywamy ten chleb i pijemy z tego kielicha, ogłaszamy śmierć Pana, gdyż podczas ustanawiania tego sakramentu powiedział do Apostołów: «To czyńcie na moją pamiątkę», aby ten podniosły i czcigodny sakrament był dla nas głównym i najwspanialszym wspomnieniem wielkiej miłości, jaką nas umiłował. Cudowna i zdumiewająca pamiątka, słodka i miękka, kosztowna i cenna, w której odnawiają się cuda i cuda; w niej są wszystkie rozkosze i najdelikatniejsze smaki, odczuwa się w niej samą słodycz Pana, a przede wszystkim uzyskuje się siłę do życia i do naszego zbawienia.

Jest to słodka, święta i zbawienna pamiątka, w której odnawiamy naszą wdzięczność za nasze odkupienie, oddalamy się od zła, umacniamy się w dobru i czynimy postępy w zdobywaniu cnót i łaski, pocieszamy się obecnością cielesną Zbawiciela, ponieważ w tej sakramentalnej pamiątce Chrystusa jest On obecny pośród nas, w innej formie, ale w swojej prawdziwej istocie.

Przed wstąpieniem do nieba powiedział bowiem do apostołów i ich następców: «Oto ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» i pocieszył ich życzliwą obietnicą, że pozostanie z nimi także obecnością ze swoim ciałem.

Pamiątka naprawdę godna tego, by nie zostać zapomnianą, dzięki której przypominamy sobie, że śmierć została pokonana, że ​​nasz upadek został zniweczony przez śmierć Tego, który jest samym życiem, że drzewo pełne życia zostało wszczepione w drzewo śmierci, by wydawać owoce zbawienia!

Jest to chwalebna pamiątka, która napełnia dusze wiernych radością, napawa radością i wywołuje łzy pobożności. Przepełnia nas radość, kiedy myślimy o Męce Pana, dzięki której zostaliśmy zbawieni, ale nie możemy powstrzymać łez. W obliczu tej świętej pamiątki czujemy, jak kiełkują w nas jęki radości i wzruszenia, radośni we łzach pełnych miłości, poruszeni pobożną radością; nasz ból łagodzi radość; nasza radość miesza się ze łzami, a nasze serca przepełniają się radością, zalewając się łzami.

Nieskończona wielkość Boskiej miłości, ogromne i boskie miłosierdzie, obfite niebiańskie wylanie! Bóg dał nam wszystko w chwili, gdy ujarzmił u naszych stóp i powierzył nam najwyższe panowanie nad wszystkimi stworzeniami na ziemi. Uszlachetnia i uwzniośla godność ludzi przez posługę najbardziej wybranych duchów. Wszyscy oni bowiem są przeznaczeni do pełnienia posługi w służbie tym, którzy otrzymali dziedzictwo zbawienia,

A będąc tak wielką wspaniałością Pana wobec nas, pragnąc jeszcze bardziej ukazać nam swoją nieskończoną miłość, ofiarował siebie w wylaniu i przewyższając największą hojność i wszelką miarę miłosierdzia, dał siebie jako pokarm nadprzyrodzony.

Osobliwa i godna podziwu szczodrość, w której ofiarodawca przychodzi do naszego domu, a dar i ofiarodawca to to samo! Zaprawdę, ten, kto daje siebie, jest nieskończenie hojny, a jego serdeczne usposobienie wzrasta w taki sposób, że rozdzielone w wielkiej ilości darów, w końcu powraca i wraca do dawcy, tym większe, im bardziej się rozprzestrzeniło.

Dlatego Zbawiciel został dany jako pokarm; chciał, aby tak jak człowiek został pogrzebany w ruinie przez zakazany pokarm, chciał ponownie żyć dzięki błogosławionemu pokarmowi; człowiek upadł dla owocu drzewa śmierci, powstaje dla chleba życia. Na tym drzewie wisiał pokarm śmiertelny, na tym znajduje się pokarm życia; tamten owoc przyniósł zło, ten uzdrawiający; niegodziwy apetyt wyrządził zło, a inny głód rodzi korzyść; medycyna dotarła tam, gdzie zaatakowała choroba; Tam, skąd przyszła śmierć, przyszło życie.

O tym pierwszym pokarmie powiedziano: «W dniu, w którym go spożyjesz umrzesz», o tym drugim napisano: «Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki» .

Jest to pokarm, który naprawdę odbudowuje i odżywia, zaspokaja w najwyższym stopniu nie ciało, ale serce; nie ciało, ale duch; nie wnętrzności, ale dusza. Człowiek potrzebował pokarmu duchowego, a miłosierny Zbawiciel z pobożną troską zatroszczył się o pokarm duszy z najlepszą i najszlachetniejszą delikatnością.

Hojna szczodrość urosła do rangi konieczności, a miłość dorównała wygodzie, tak że Słowo Boże, które jest przysmakiem i pokarmem stworzeń rozumnych, które stało się ciałem, wydało siebie na pokarm tym samym stworzeniom, to jest ciału i ciało człowieka. Człowiek spożywa więc chleb aniołów, o którym Zbawiciel powiedział: «Ciało moje jest prawdziwym przysmakiem, a krew moja prawdziwym napojem». Ten przysmak jest brany, ale nie spożywany, jest spożywany, ale nie jest modyfikowany, ponieważ nie przekształca się w osobę, która go spożywa, ale jeśli jest przyjmowany z godnością, upodabnia osobę, która go spożywa, do Niego. Podwyższony i czcigodny Sakramencie, łaskawy i uwielbiony, godny jesteś czci, wywyższony najwznioślejszymi pochwałami, za natchnione pieśni, za najgłębsze włókna duszy, za najbardziej oddane dary,

Chwalebna pamiątko, powinnaś być trzymana pomiędzy najgłębszymi uderzeniami serca, trwale wyryta w duszy, zamknięta w zakamarkach ducha, czczona najgorętszą i oddaną pobożnością!

Przychodźmy zawsze do tak wielkiego sakramentu, aby przez cały czas pamiętać o Tym, o którym powinna być doskonała pamięć, i tak było (wiemy o tym). Cóż, bardziej pamiętamy tę osobę, której dom i prezenty nieustannie kontemplujemy.

Chociaż ten święty sakrament sprawuje się codziennie w uroczystym obrzędzie Mszy św., to jednak uważamy za pożyteczne i godne celebrowanie bardziej uroczystego święta przynajmniej raz w roku, zwłaszcza w celu zmylenia i obalenia wrogości heretyków.

Albowiem w Wielki Czwartek, w dniu, w którym ustanowił go Chrystus, Kościół powszechny, wyznając wiernych, błogosławiąc krzyżmo, wypełniając nakaz umywania nóg i wiele innych świętych obrzędów , nie może w pełni uczestniczyć w sprawowaniu tego wielkiego sakramentu.

Podobnie Kościół otacza opieką świętych, czczonych przez cały rok i chociaż często odnawia się ich pamięć w litaniach, mszach i innych czynnościach, wspomina jednak ich narodziny w określonych dniach, z większą powagą i z większą powagą funkcje specjalne. A ponieważ w te święta być może wierni zaniedbują niektóre swoje obowiązki z powodu zaniedbania lub doczesnych zajęć, a także z powodu ludzkiej słabości, Święta Matka Kościół ustanawia określony dzień na wspomnienie wszystkich Świętych, uzupełniając w tym wspólnym święcie to, co było zaniedbany w szczególności.

Szczególnie więc trzeba wypełniać ten obowiązek przedziwnym Sakramentem Ciała i Krwi Chrystusa, który jest chwałą i koroną wszystkich Świętych, aby zajaśniał w szczególne święto i uroczystość i aby to, co mogło być zaniedbywane w innych celebracjach Mszy św., jeśli chodzi o uroczystość, zaopatrywane są z pobożną starannością; i aby wierni, w miarę zbliżania się tego święta, wnikając w siebie, myśląc o przeszłości z uwagą, pokorą ducha i czystością sumienia, nadrobili to, czego ułomności dokonali, uczęszczając na mszę, być może zajęci myślami o sprawach przyziemnych lub częściej z powodu ludzkiego zaniedbania i słabości. Przy pewnej okazji słyszeliśmy również, jak mówiono, kiedy dokonaliśmy skromniejszego handlu, że Bóg objawił niektórym katolikom konieczność obchodzenia tego święta w całym Kościele; Dlatego uznaliśmy za stosowne ustanowienie go, aby w godny i rozsądny sposób wiara katolicka mogła zostać ożywiona i wywyższona.

Aby więc co roku obchodzić specjalne i uroczyste święto tak wielkiego Sakramentu, oprócz codziennego upamiętniania go przez Kościół, i ustanowić dla niego stały dzień, pierwszy czwartek po ósmym dniu Zesłania Ducha Świętego. Postanawiamy również, aby w tym samym dniu pobożne rzesze wiernych gromadziły się w tym celu w kościołach z hojnością uczuć, a całe duchowieństwo i lud radośnie śpiewali pieśni pochwalne, aby usta i serca napełniły się świętym szczęściem; śpiewajcie wiarę, drżyjcie nadziejo, radujcie się miłością; pulsuj oddaniem, raduj się czystością; niech serca będą szczere; aby wszyscy gorliwym duchem i niezwłoczną wolą zjednoczyli się w trosce o przygotowanie i celebrację tego przyjęcia. i niech niebiański zapał rozpali dusze wszystkich wiernych w służbie Chrystusowej,

Z tego powodu polecamy i napominamy was w Panu i przez tę bullę apostolską nakazujemy wam, mocą świętego posłuszeństwa, z surowym nakazem, nakładanym jako odpuszczenie grzechów waszych, abyście pobożnie i uroczyście obchodzili to tak wzniosłe święto i chwalebny, i starajcie się z całą starannością, aby był obchodzony we wszystkich kościołach waszych miast i diecezji we wspomniany czwartek każdego roku, z nowymi lekcjami, responsoriami, wierszami, antyfonami, psalmami, hymnami i właściwymi mu modlitwami, które my włączyć do naszej bulli wraz z odpowiednimi częściami mszy; Nakazujemy również zachęcać wiernych zdrowymi zaleceniami bezpośrednio lub przez innych w niedzielę poprzedzającą wspomniany czwartek, aby przez szczerą i czystą spowiedź, z hojną jałmużną,

A pragnąc zachęcić wiernych darami duchowymi do godnego celebrowania tak wielkiego święta, udzielamy wszystkim szczerze pokutującym i wyznającym, którzy uczestniczą w jutrzni tego święta w kościele, w którym jest ono obchodzone, sto dni odpustu; w innych nabożeństwach niż na msza, a także tym, którzy uczestniczą w pierwszych nieszporach tej samej części i w drugiej; i wszystkim, którzy uczestniczą w urzędzie Pierwszego, Trzeciego, Szóstego, Nony i Komplety, czterdzieści dni odpustu za każdą godzinę. Na koniec wszystkim, którzy w oktawie uczestniczą w Jutrzni i Nieszporach, we Mszy św. i odmawianiu Oficjum, udzielamy stu dni odpustu za każdy dzień, ufając w miłosierdzie Boga Wszechmogącego i autorytet Jego Świętych Apostołów Piotra i Pawła.

Orvieto, dnia 11 sierpnia 1264 roku, w trzecim roku naszego pontyfikatu.

URBANUS PP. IV.